Τα παιδιά των υπονόμων

Ρουμανία Βουκουρέστι.

 Ονομάζομαι Λόκι είμαι 15 χρονών και όλα αυτά τα χρόνια αναγκάστηκα να ζήσω μία ζωή που δεν μπορώ να αλλάξω. Δεν είμαι μόνος μου, έχω πολλούς που έχουν τα ίδια προβλήματα με τα δικά μου, μάλιστα ζω με αυτά τα παιδιά.

Τι προβλήματα, όμως, θα μπορούσε να έχει ένα παιδί 15 χρονών; Το σχολείο, τσακωμούς με φίλους και με τους γονείς, πώς να ντυθεί για να βγει έξω και φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν και άλλα. Θεέ μου πόσο θα ήθελα να έχω και εγώ τέτοια προβλήματα και όχι αυτά που έχω τώρα. Δεν έχω κρεβάτι για να κοιμηθώ, δεν υπάρχει ασφάλεια δεν έχω καν οικογένεια και ούτε μπάνιο δεν μπορώ να κάνω, δεν είναι ότι βαριέμαι και προσπαθώ να το αποφύγω αλλά εδώ που ζούμε δεν έχουμε μπάνια, δεν θα ήταν και πολύ φυσιολογικό να υπήρχαν μπανιέρες σε έναν υπόνομο, σωστά; Θυμάμαι όταν είχα ανέβει πάνω μία μέρα για να κλέψω, είχα ακούσει έφηβους να πειράζουν ο ένας τον άλλο ''Βρωμάς! Κάθε πότε κάνεις μπάνιο;!'' ''Όποτε βρέχει!'' Και γέλαγαν. Τραγική ειρωνεία, γιατί ενώ αυτοί το έλεγαν για αστείο, για εμένα ήταν πραγματικότητα.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος θα έκανε ένα τέτοιο έγκλημα. Να παρατήσει το παιδί του, χωρίς να ξέρει αν θα είναι ασφαλές ή εάν θα βρει θαλπωρή, φαγητό και όλα τα απαραίτητα. Εγώ ο ίδιος δεν βρήκα φίλους. Βρήκα, όμως ,οικογένεια. Όλα τα παιδιά που ζούμε μαζί είμαστε μία οικογένεια, στηρίζουμε ο ένας τον άλλον και δεν υπάρχει μίσος. Είμαστε πολλά παιδιά. Φαντάζομαι γύρω στα 250 και γνωριζόμαστε όλοι μας αρκετά καλά. Συνεργαζόμαστε, για να βελτιώσουμε τα πράγματα. Ένα παιδί που ξέρει καλύτερα μαθηματικά διδάσκει τους υπόλοιπους ή πώς να κλέβουμε χωρίς να μας πιάσουν. Εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει να κλέβω. Δεν μου αρέσει η ιδέα του να αρπάζω κάτι που δεν μου ανήκει αλλά δεν μου έχει δοθεί άλλη επιλογή. Δεν κλέβουμε φαγητό ή νερό. Κλέβουμε κόλλα. Είναι ναρκωτικό. Πολλοί δεν μας συμπαθούν εκεί απάνω για αυτό το λόγο επειδή παίρνουμε ναρκωτικά, οπότε αυτό σημαίνει ότι είμαστε κακοί άνθρωποι. Μα δεν ξέρουν, δεν έχουν ιδέα τι μπορεί να κάνει μία μικρή δόση. Είναι συναρπαστικό, σαν για λίγη ώρα ζεις μία διαφορετική ζωή. Δεν υπάρχουν προβλήματα. Εγώ πάντα φαντάζομαι πως έχω οικογένεια. Ζω σε ένα μεγάλο σπίτι, έχει και πισίνα και μπορώ να κάνω μπάνιο κάθε μέρα, φοράω ελκυστικά ρούχα και έχω πολλούς φίλους. Η οικογένεια μου με αγαπάει και έχω και ένα σκύλο που παίζουμε μαζί. Βλέπεις αυτά που θεωρούνται δεδομένα, για εμένα είναι όνειρο άπιαστο. Μπορείς να το φανταστείς; Το όνειρο ενός έφηβου είναι να έχει οτιδήποτε έχει να κάνει σχέση με την τεχνολογία και να είναι αρκετά δημοφιλής για να έχει πρόσβαση στα πιο ωραία πάρτυ. Το δικό μου είναι να έχω μία αγκαλιά.

 Χριστίνα Μουγγίρη

(Το διήγημα είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο της Ελένης Κατσαμά «Κοσμοδρόμιο»)