Γη μαγική χώρα ουτοπική

Βρες ένα όνειρο

κάν’  το δικό σου

και κρύψου ξανά

κάτω από το τσιμεντένιο ουρανό σου.

Δες πως λάμπουν τ’ αστέρια

κάτω από το βαρύ ταβάνι,

το αλκοόλ μέσα σου δεν έχει ξεθυμάνει…

Οι σκέψεις μου κουβάρια μπερδεμένα

στο μυαλό μου σκληρά κομποδεμένα

Στο δικό σας κόσμο δε θέλω να ζώ πια

Είναι σαν εφιάλτης που ζω σε ψεύτικη αγκαλιά.

Κραυγάζουμε κλαίγοντας εσωτερικά...

Η απάθεια εδώ κάτω έρχεται φυσιολογικά,

το πάθος και η γαλήνη μας ταξιδεύουν.

Μα ήρθε η ώρα να σταματήσουν να μας κοροϊδεύουν!

Ελπίδα το λένε οι συναισθηματικοί,

όμως είναι αναγκαιότητα πραγματική.

Ουτοπία δεν είναι να πιστεύεις σε κάτι

που μπορεί να συμβεί,

αλλά να πιστεύεις πως τούτο εδώ

είναι το ιδανικό και δεν θα καταστραφεί…

 Μάρθα Βουνατσή

Η ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ ΜΕ ΤΑ ΚΡΙΝΑ

Μια ακρογιαλιά στην άκρη της γης

και η άμμος χρυσή, με το βλέμμα του θεού μόνο

στραμμένο πάνω της

Όμως η νύχτα αυτή δεν έχει φεγγάρι

το κύμα ακούγεται εχθρικό

Το αγέρι σαν να σε προειδοποιεί για κάτι…

Σκιές περνάνε πάνω από το νερό

Δεν τις βλέπεις… Μόνο τις νιώθεις

Είναι εχθρικές μα συνάμα οικείες

Σαν ένα κομμάτι του εγώ σου που αποσπάστηκε,

Αποκαλύφθηκε…

Η παραλία με τα κρίνα παίρνει άλλη μορφή πια

Ήμουν εκεί… μα τώρα προς τα πού βαδίζω;;;

Ίσως δεν αργεί να ξημερώσει…

ίσως το χρυσαφένιο χρώμα της Άμμου

να φανεί ξανά

Ίσως ζεσταθώ…

Όμως πότε;;; μέχρι τότε;;;

Κοιτάω να βρω αν έχω κάτι πάνω μου …  σπίρτα

Έχω… μα είναι υγρά!!!

Άραγε θ’ ανάψουν..;

Τι μου μένει πια να ελπίζω και τι να φοβάμαι;

ΡΟΥΣΣΑ ΔΗΜΗΤΡΑ

ΠΛΗΜΜΥΡΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΣΕ ΕΦΗΒΙΚΗ ΨΥΧΗ

Και κάπως έτσι κατάλαβα τι μου έλειπε…

κάτι σαν άγνωστο απωθημένο

να μου χτυπάει την πόρτα .

Σαν ένας καινούριος προορισμός,

σαν μία νέα λύση σε ένα παλιό πρόβλημα…

τόσο απλά και τόσο αναπάντεχα ήρθες .

Πρέπει να παραμείνεις κρυφός

κι όσο πιο κρυφός ένας έρωτας,

τόσο μεγαλύτερη η διάρκειά του.

Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό

ξέρω πως είναι δώρο από τον Θεό.

 Οι άλλοι τον ζηλεύουν και τον γρουσουζεύουν

με λόγια άσχημα και φθονερά.

Μείνε σήμερα εδώ,

κάτσε μέχρι να χαράξει τούτο το πρωινό,

μείνε μέχρι το ηλιοβασίλεμα να χρωματίσει τον ουρανό.

Και έτσι όπως σε ερωτεύτηκα

έτσι θα τελειώσουν αυτοί οι συλλογισμοί…

Έτσι έρχεται αυτή η στιγμή

Αναπάντεχα, απρόοπτα, απρόσμενα

Αναπάντεχα…

ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΡΑΦΥΛΗΣ

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Το σκοτάδι που υπάρχει γύρω μου

θέλω να κρατήσει μια ζωή

Ο ήλιος  να κοιμάται

ποτέ να μην φανεί

Άψυχα σώματα γύρω μου

ξαπλωμένα να ξεκουραστούν

στον κάτω κόσμο

έτοιμα να υποδεχθούν

Γύρω μου ήρεμοι ωκεανοί

που στα κόκκινα έχουν βαφεί

Και εσύ είσαι μόνο μια κουκίδα,

μα και μόνη μου ελπίδα

Ο πόνος και η θλίψη

στο βάθος των ματιών σου

με έκαναν και πίστεψα

τόσο στο σ’ αγαπώ σου.

Γι’ αυτό  κρατάω τη ζωή

και τώρα κάνω την ευχή

να έρθω εκεί κάτω να σε βρω

να πάρω τον ήλιο μου μαζί

ποτέ να μην εμφανιστεί

να ‘ ναι το τελευταίο αντίο…

Εκεί στον κόσμο των βαρβάρων

το φως να λησμονηθεί

Μια ιστορία της καρδιάς

να μείνει για πάντα σιωπηλή…

ΚΟΥΣΙΔΗ ΛΟΥΙΖΑ ΕΙΡΗΝΗ

Με ένα τραγούδι ροκ συντροφιά

Τέσσερις τοίχοι παγιδεύουν τη νεανική ψυχή μου

την εμποδίζουν και εκείνη αδυνατεί να εκφραστεί

θέλει να τραγουδήσει, να χορέψει, να φωνάξει

Θέλει να βγει στους δρόμους, να γίνει ένα με τους άλλους

θέλει να ζήσει…

Ένα τραγούδι μοναχά μπορεί να της χαρίσει όλα αυτά

οι στίχοι την ταξιδεύουν σε μέρη μακρινά

που ποτέ δε θα συναντήσει

τη φέρνουν σε επαφή με ανθρώπους και συναισθήματα

που ποτέ δε θα γνωρίσει

Τα όνειρα και οι ελπίδες ενώνονται με τη γλυκιά μελωδία του τραγουδιού

Αποκτούν υπόσταση οι βαθιά κρυμμένες πτυχές της

οι αναμνήσεις ζωντανεύουν, σαν φιγούρες θολές

φθαρμένες από τη ροή του χρόνου

σαν σπίθες μιας χαμένης παιδικής ανεμελιάς

ΜΑΝΔΑΛΙΑΝΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ