1453: Η Πολιορκία των αθώων

Τρέξε

ακούω μια φωνή να ηχεί

μια μάνα να φωνάζει σπαραχτικά

οι λυγμοί της ταράζουνε την πόλη

Φωτιά, καπνός και αίμα

αίμα πορφυρό βάφει το χώμα

Πόλη κατεστραμμένη

δίπλα μου κείτονται οι δικοί Μου νεκροί…

Βλέπω τους εχθρούς να πηδούν

να παίρνουν με μανία κεφάλια αθώων ψυχών

των δικών Μου, των Άλλων, το δικό Τους

Φοβάμαι , κλείνω τα μάτια

στρέφω τα μάτια στο Θεό

τον δικό Μου, τον δικό Τους

περιμένω…

Σιγά- σιγά έρπομαι στο αιματοβαμμένο χώμα

που δικοί μας έχουν βάψει

βλέπω την Πόλη να θρηνεί…

τη Μάνα μου να με κοιτά στα μάτια…

Τώρα, δεν πονώ, Μάνα

μονάχα θρηνώ

την Πόλη τη Δοξασμένη

αυτή που έθρεφε τα μεγαλύτερα οράματά μας!

ΝΑΥΣΙΚΑ ΜΠΑΣΙΟΥΚΑ

ΕΛΕΝΗ

«Mε πήρε στις πτυχές ο Ερμής του αιθέρα και σκεπασμένη σε θαμπή νεφέλη
–δε μ' άφησε χωρίς φροντίδα ο Δίας– μ' έφερε στου Πρωτέα εδώ τα σπίτια,  κρίνοντας πως αυτός απ' όλους ήταν πιο γνωστικός κι αγνό το γάμο μου έτσι για το Μενέλαο θα κρατούσα. Tώρα
βρίσκομαι εδώ κι ο δόλιος μου άντρας πήγε μαζεύοντας στρατό, στης Τροίας τα κάστρα ζητώντας να με πάρει πίσω. Κι έχουν  στου Σκάμαντρου19 χαθεί το ρέμα πλήθος  ψυχές για μένα· κι ενώ τόσα πάθη
τράβηξα, από παντού ακούω κατάρες, προδότρα με λογιάζουνε του αντρός μου κι αιτία για να μπλέξουνε σε μέγα πόλεμο οι Έλληνες. Τι να την κάνω τη ζωή πια;» Απόσπασμα από την Ελένη του Ευριπίδη

ΕΛΕΝΗ

Ένα ψέμα, τόσο δα μικρό, τόσο αθώο, αλλάζει τα πάντα σε ένα λεπτό μια στιγμή.

Μπορεί να σου εξασφαλίσει την σιγουριά, την ευτυχία, μα πάνω απ’ όλα; Την αγάπη..

Ζεις σε ένα παραμύθι, σε έναν ψεύτικο κόσμο που απέχει πολύ από τον αληθινό.

Σε έναν κόσμο όπου υπάρχει ΜΟΝΟ μαγεία, όπου δεν υπάρχει καλό… Κακό…

Παρά μόνο γαλήνη και ηρεμία…

Νιώθεις ασφάλεια, γιατί εκεί είσαι εσύ και οι σκέψεις σου…

Νιώθεις μια ελευθερία να πλανιέται στον αέρα, μια ελευθερία που λαχταρούσες εδώ και καιρό…

Και ύστερα, εκεί στη σιωπή μια μορφή σε πλησιάζει, σου θυμίζει πολλά μα θες να τα ξεχάσεις…

Σε έχει πονέσει, της λες φύγε, μα δεν φεύγει μένει εκεί μαζί σου. Όμως νιώθεις τόσα πολλά…

Μίσος, αγάπη, πόνο μα πάνω απ’ όλα χαρά…

Σου έχει κάνει τόσα, μα κάτι μέσα σου λέει

«Συγχώρα»

Και εκεί που πας να την ακουμπήσεις, διαλύεται.

Μετά συνειδητοποιείς πως ήταν όλα  ένα όνειρο που θα ήθελες να κρατήσει…

ΤΣΙΩΛΗ ΔΗΜΗΤΡΑ

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ… ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΝΕΙΡΟ

Ένα άδειο βλέμμα

μια υπόσχεση που χάθηκε

λουλούδι στο κρύο που μαράθηκε

ένα φτωχό ψέμα…

Η όψη του διαφορετική

μουντή άχρωμη κενή

ξερά τα φύλλα

κόκκινο θαμπό…

Τώρα πάλι αλλάζει

όπως κι εγώ

μαζί ανθίζουμε

είμαστε ένα…

Η αγκαλιά σου, 

η πιο γλυκιά φωλιά

του κρύου η ζεστασιά

τραγούδι που έγινε μπαλάντα

Μπορεί να μας χωρίζουν χιλιόμετρα

μα το όνειρο παραμένει κοινό

καληνύχτα θα σου πω

Έρχομαι εγώ, μείνε

μαζί για πάντα

είχες πει

και ακόμα θυμάμαι…

Λέξεις δύσκολες, περίτεχνες,

ναι, τα κατάφερες!

Σ’ αγάπησα…

Αυτό που κάποτε ήταν ασήμαντο

έγινε πια σημαντικό

δε νομίζεις;

Και τότε ξύπνησε

γερασμένη, κουρασμένη

με τα μάτια βαριά

μόνη στο κρύο

Έκλεισε τα μάτια

παρέδωσε την ψυχή της γλυκά

το χέρι της έπεσε μαλακά

κι αφέθηκε…

Άφησε τότε το κόκκινο όνειρο

μαζί με την καρδιά της

κοιμήθηκε γλυκά

σαν να ήταν αυτός κοντά της

ΜΠΑΣΙΟΥΚΑ ΝΑΥΣΙΚΑ

ΕΡΩΤΩΝ ΑΠΩΛΕΙΑ

Και οι εραστές έφυγαν,

με το σώμα σκυφτό

σαν να προσπαθούν τα όνειρα τους να κρύψουν.

Και οι εραστές έφυγαν πάλι

με χείλι ματωμένα από τα παθιασμένα φιλιά

σαν να μην έγινε τίποτα, είπαν τόσο τυπικά ένα "γειά"

Και οι εραστές έφυγαν γοργά

με μάτια δακρυσμένα

ο πόνος δεν κρύφτηκε πίσω από ένα ψέμα .

Και οι εραστές αντάμωσαν ξανά

και ήταν όλα αλλαγμένα

και στην θέση της ψυχής όλα ερειπωμένα .

Και το τέλος είναι εδώ

το αντίο αυτό είναι οριστικό

και οι εραστές  ξένοι πια

βαδίζουν ξεχωριστά…

ΚΑΡΑΦΥΛΗΣ ΣΤΡΑΤΟΣ