Απρόβλεπτη όπως ο καφές

Ένας κύβος ζάχαρης στο πιατάκι δίπλα στον καφέ σου.

Ο κύβος που επιλέγεις να τον χρησιμοποιήσεις στον δικό σου καφέ

ή να τον προσφέρεις σε κάποιον άλλο.

 Διαλέγεις να τον κρατήσεις, τον ρίχνεις δειλά στην κούπα σου και λίγο μετά,

αφού νιώσεις ικανοποίηση από τη γλυκιά γεύση του καφέ

το μετανιώνεις.

Σκέφτεσαι πόσο καλύτερα θα ένιωθες αν έδινες τον κύβο σε κάποιο άλλο πρόσωπο

και έβλεπες την καθημερινή του συνήθεια να γίνεται απόλαυση από μια μία δική σου ενέργεια.

Ο χρόνος γυρνά πίσω, χαρίζεις τον μικρό κύβο σε κάποιον που στέκεται δίπλα σου.

Τον ρίχνει μηχανικά στον καφέ του και ενώ περιμένεις το χαμόγελό του,

εκείνος αφήνει ένα επιφώνημα απογοήτευσης λέγοντας ότι δεν είναι αρκετό.

Κάθε σου ενέργεια και ένα διαφορετικό αποτέλεσμα.

Δεν μπορείς να το προβλέψεις

αυτό είναι που το κάνει μοναδικό.

Είναι με μια λέξη αυτό που ονομάζουμε ζωή.

Φωτεινή Κοντοπάνου