Ανθρώπινα δικαιώματα...

         Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι σαν μια πανοπλία: σε προστατεύουν. Είναι σαν κανόνες επειδή σου λένε πώς να  συμπεριφερθείς. Είναι ακόμη σαν δικαστής, επειδή μπορείς να καταφύγεις σε αυτόν. Είναι αφηρημένα όπως τα συναισθήματα και όπως όλα τα συναισθήματα ανήκουν σε όλους και υπάρχουν ό,τι και να συμβεί. Είναι όπως η φύση, γιατί μπορούν να καταπατηθούν. Όπως ο χρόνος,  μας αντιμετωπίζουν όλους με τον ίδιο τρόπο, πλούσιους και φτωχούς, νέους και γέρους, λευκούς και μαύρους. Μας προσφέρουν σεβασμό και μας επιφορτίζουν με το χρέος να αντιμετωπίζουμε και τους άλλους με σεβασμό. Δικαίωμα είναι κάποιου είδους ελευθερία.

     Αξιοσημείωτη περίπτωση παραβίασης ανθρώπινου δικαιώματος του παιδιού  και του γυναικείου φύλου είναι η ιστορία της μικρής Αντουάν από ένα χωριό της Λιβερίας. Η Αντουάν ήρθε σε επαφή με μια ΜΚΟ όταν την περιμάζεψαν οι ελληνικές αρχές. Ταξίδευε μέσα σε ένα σαπιοκάραβο διασχίζοντας τη Μεσόγειο αντιμετωπίζοντας τα μανιασμένα κύματα. Η ίδια είχε παραδοθεί σε έναν δουλέμπορου που σκοπός του ήταν να την περάσει στη Μέση Ανατολή προκειμένου να γίνει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης.

        Η ιστορία της κυκλοφόρησε και έγινε γνωστή σε όλον τον κόσμο ενώ η ίδια έμεινε γνωστή ως «Η Αντουάν με το χαμένο χαμόγελο». Η Αντουάν έγινε πολέμιος των ανθρώπινων δικαιωμάτων του παιδιού και των γυναικών. Ας ξεδιπλώσουμε σιγά σιγά την πονεμένη ιστορία της.

 Το μικρό κορίτσι γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Λιβερίας και υπέστη ολική αφαίρεση των εξωτερικών γεννητικών της οργάνων σε ηλικία 8 ετών Δε θα ξεχάσει ποτέ που ανέμελη έπαιζε, όταν η μητέρα της την πήρε από το χέρι και της ανακοίνωσε ότι θα πάνε στη γριά μαμή του χωριού, για να την απαλλάξει από το απομεινάρι του αντρικού φύλου που είχε πάνω της, όπως πρόσταζε η παράδοση.

        Ανέμελη κράτησε το χέρι του φύλακα άγγελου της που τώρα θα γινόταν δήμιος μπροστά στα παιδικά της μάτια. Σε μια παράγκα της έμελλε να ακρωτηριαστεί από μια ηλικιωμένη με σκληρά χαρακτηριστικά μάγισσας. Το πρόσωπό της ήταν σουφρωμένο, τα μάτια της γαλανά και παγωμένα. Όταν την είδε κρύος ιδρώτας την περιέλουσε, δεν ήξερε τι ήταν αυτό που θα πάθαινε κι όμως το ένστικτό της δεν την  πρόδωσε.

           Την ξάπλωσε πάνω σε μια κακοτράχαλη πέτρα και εκεί της έμελλε να ζήσει ό,τι  πιο οδυνηρό θα είχε να ζήσει σε ολόκληρη τη ζωή της. Η ηλικιωμένη μάγισσα, δίχως να της χορηγήσει κάποιο αναισθητικό ξερίζωσε από πάνω της ό,τι πιο φυσιολογικό είχε, και το κορίτσι ακρωτηριάστηκε. Τα ουρλιαχτά της δεν μπορούσαν να καλύψουν τους σατανικούς ψαλμούς της μάγισσας. Το μαρτύριο δεν τελειώνει εκεί, η γριά κάλυψε το σώμα της με αγκάθια. Η μητέρα αμέτοχη  με το παγερό της βλέμμα, κοίταξε το μικρό της αγγελούδι να σπαρταράει δίχως κανένα ίχνος συμπόνοιας. Όταν η εγχείριση τελείωσε, η μητέρα πήρε το παιδί και δίχως καμιά κουβέντα παρηγοριάς το πήγε στο σπίτι.

Η Αντουάν κόντεψε να πεθάνει από τη μόλυνση. Με νύχια και με δόντια οι γιατροί κατάφεραν να επουλώσουν τις πληγές της. Ήθελε να ξεχάσει ό,τι είχε συμβεί, να ξυπνήσει και να νιώσει ξανά παιδί. Χιλιάδες γιατί κάλυπταν το παιδικό της μυαλό ώσπου αποφάσισε να φύγει. Δεν μπορούσε να είναι κάτω από την ίδια στέγη με τους γονείς της μα ούτε και να διανοηθεί ότι σε λίγο καιρό θα είχαν την ίδια μοίρα και τα μικρά της αδέρφια. Το έσκασε από το σπίτι της χωρίς να γνωρίζει πού θα την έβγαζε ο δρόμος.

         Αυτή τη φορά ήλπιζε να της χαμογελάσει η τύχη! Τα πράγματά όμως δεν ήρθαν όπως το περίμενε. Έπεσε στα χέρια ενός δουλέμπορου που της έταξε πως θα κάνει το μεγάλο ταξίδι προς τη δύση που τη θεωρούσε πολιτισμένη, δίχως πρωτόγονα έθιμα. Το σχέδιο του, όμως, ήταν διαφορετικό.

Σκοπός του ήταν να την πουλήσει στη Μέση Ανατολή και  από εκεί να τη διοχετεύσει σε κάποιο οίκο ανοχής.

           Με ελπίδα μπήκε στο αμπάρι ενός σαπιοκάραβου με άλλα εκατό κορίτσια , χωρίς να μπορεί να αλλάξει κάτι στο κακό της ριζικό. Το καράβι βούλιαξε και οι ελληνικές αρχές την περιμάζεψαν ταλαιπωρημένη καταπονημένη και αμίλητη.

      Την ανέλαβαν οι υπεύθυνοι της ΜΚΟ … Η θαλπωρή του σπιτιού που της πρόσφεραν, η βοήθεια από τους ψυχολόγους την απελευθέρωσαν από τους εφιάλτες της. Άρχισε να ξεδιπλώνει την οδυνηρή της ιστορία και νιώθοντας ασφαλής κατάλαβε ότι έπρεπε να τη δημοσιοποιήσει προκειμένου να προστατευθούν και άλλα κορίτσια.

     Αυτή είχε την τύχη να εγκαταλείψει το χωριό της και η τύχη της χαμογέλασε.Τώρα πια  είναι είκοσι χρονών και έχει μπει στη νομική και μάχεται για τα δικαιώματα των γυναικών.

Σε μια πρόσφατη διάλεξη της ανέφερε: «120-140 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες παγκοσμίως έχουν υποστεί αυτόν το σεξουαλικό ακρωτηριασμό, ενώ άλλα 3 εκατομμύρια ζουν κάθε χρόνο υπό αυτή την απειλή. Για να το πούμε αλλιώς, 6 κορίτσια σε όλο τον κόσμο υποβάλλονται σε κλειτοριδεκτομή κάθε λεπτό. Οι πρωτόγονες αυτές εγχειρίσεις μπορούν να οδηγήσουν στο θάνατο τα κορίτσια είτε από μολύνσεις είτε από ακατάσχετη αιμορραγία. Αυτή η τεχνική είναι μια κατάφορη παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων  και μια βάρβαρη πρακτική που επιβαρύνει ανεπανόρθωτα τις γυναίκες.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών έχει κηρύξει την 6η Φεβρουαρίου «Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κλειτοριδεκτομής», για να ευαισθητοποιήσει το διεθνές κοινό και ιδιαίτερα της Αφρικανούς για τη βάρβαρη αυτή πρακτική, που προσβάλλει τα ανθρώπινα δικαιώματα και εγκυμονεί κινδύνους για την υγεία της γυναίκας. Ήδη, οι περισσότερες χώρες της Αφρικής έχουν ποινικοποιήσει την κλειτοριδεκτομή. 

 ( η αφήγηση της Εύας βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα)

Μαλούση Εύα