Πότε σταματάει;

Και πότε παύεις να είσαι ερωτευμένος,

πότε σταματάς να αγαπάς τον σύντροφο σου

και πότε αρχίζει ο συμβιβασμός;

Ναι τώρα ξέρω όλα αυτά υπήρχαν πριν

ή στις λησμονημένες αρχές του ψεύτικου «για πάντα»

τώρα έμεινε η αιχμηρή βόλεψη που μέρα με την μέρα τρυπάει πιο βαθιά τη σάρκα

«Άλλαξες αγάπη μου» σε ακούω να μου λες με ένα ψεύτικο χαμόγελο

άλλαξα γιατί με άφησες εσύ, αλλά φταίμε και οι δυο,

αλλάξαμε στην πάροδο του χρόνου, γιατί σιγουρέψαμε το αύριο.

Τότε ήταν αλλιώς, τίποτα δεν ήταν σίγουρο,

και το αύριο μια αναπάντεχη έκπληξη.

Σταματήσαμε εδώ και χρόνια να κλαίμε μαζί,

να προβληματιζόμαστε ή ακόμα και να γελάμε

και πλέον ο καθένας βουλιάζει στην δική του καθημερινότητα.

Πλέον ο καφές είναι στην τραπεζαρία, στολισμένη με ακριβά κρύσταλλα

που κρύβουν τα φτωχά πλέον συναισθήματα μας,

η καλημέρα σαν τον αέρα του χειμώνα παγερή και υγρή

από χείμαρρους παραπόνων και δακρύων παραμέλησης.

Η ζωή που τόσο λαχταρούσαμε κάποτε να ζήσουμε μαζί,

έγινε πλέον αφορμή για μια μόνιμη θλίψη,

για ατελείωτες ημικρανίες τα βράδια και δύσκολα ξυπνήματα το πρωί

τώρα πια δεν χουζουρεύουμε μαζί, σηκωνόμαστε για να προλάβουμε,

να προλάβουμε σκουριασμένες φιλοδοξίες!

Η ενηλικίωση δεν φαντάζει πια ζωή
 αλλά ένα βεβαρημένο πρόγραμμα θανάτου.

Ημέρα πρώτη, ίδια με την δεύτερη και όλες τις επόμενες

Σάββατα χαμένων εκδρομών και Κυριακές γεμάτες πλήξη!...

 Στράτος Καραφύλης