Γη μαγική χώρα ουτοπική

Βρες ένα όνειρο

κάν’  το δικό σου

και κρύψου ξανά

κάτω από το τσιμεντένιο ουρανό σου.

Δες πως λάμπουν τ’ αστέρια

κάτω από το βαρύ ταβάνι,

το αλκοόλ μέσα σου δεν έχει ξεθυμάνει…

Οι σκέψεις μου κουβάρια μπερδεμένα

στο μυαλό μου σκληρά κομποδεμένα

Στο δικό σας κόσμο δε θέλω να ζώ πια

Είναι σαν εφιάλτης που ζω σε ψεύτικη αγκαλιά.

Κραυγάζουμε κλαίγοντας εσωτερικά...

Η απάθεια εδώ κάτω έρχεται φυσιολογικά,

το πάθος και η γαλήνη μας ταξιδεύουν.

Μα ήρθε η ώρα να σταματήσουν να μας κοροϊδεύουν!

Ελπίδα το λένε οι συναισθηματικοί,

όμως είναι αναγκαιότητα πραγματική.

Ουτοπία δεν είναι να πιστεύεις σε κάτι

που μπορεί να συμβεί,

αλλά να πιστεύεις πως τούτο εδώ

είναι το ιδανικό και δεν θα καταστραφεί…

 Μάρθα Βουνατσή