Ανώνυμο...

Ένα καράβι το σώμα,

εισιτήριο οι αγκαλιές.

Ψευδαίσθηση η γαλήνη'

είναι οι όμορφες φωλιές. 

Διαδηλώνουν τα χελιδόνια κατά τη διάρκεια της νυχτός, 

τρυφερό φιλί ανταλλάζουν τα ζευγάρια' φέγγει σαν ανάστασης φως.

Άνοιξη μύρισε, κανέλα

έλα να ταξιδέψουμε μακριά, έλα ψέμα μου, έλα...

 ΜΑΡΘΑ ΒΟΥΝΑΤΣΗ

Γη μαγική χώρα ουτοπική

Βρες ένα όνειρο

κάν’  το δικό σου

και κρύψου ξανά

κάτω από το τσιμεντένιο ουρανό σου.

Δες πως λάμπουν τ’ αστέρια

κάτω από το βαρύ ταβάνι,

το αλκοόλ μέσα σου δεν έχει ξεθυμάνει…

Οι σκέψεις μου κουβάρια μπερδεμένα

στο μυαλό μου σκληρά κομποδεμένα

Στο δικό σας κόσμο δε θέλω να ζώ πια

Είναι σαν εφιάλτης που ζω σε ψεύτικη αγκαλιά.

Κραυγάζουμε κλαίγοντας εσωτερικά...

Η απάθεια εδώ κάτω έρχεται φυσιολογικά,

το πάθος και η γαλήνη μας ταξιδεύουν.

Μα ήρθε η ώρα να σταματήσουν να μας κοροϊδεύουν!

Ελπίδα το λένε οι συναισθηματικοί,

όμως είναι αναγκαιότητα πραγματική.

Ουτοπία δεν είναι να πιστεύεις σε κάτι

που μπορεί να συμβεί,

αλλά να πιστεύεις πως τούτο εδώ

είναι το ιδανικό και δεν θα καταστραφεί…

 Μάρθα Βουνατσή

Η ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ ΜΕ ΤΑ ΚΡΙΝΑ

Μια ακρογιαλιά στην άκρη της γης

και η άμμος χρυσή, με το βλέμμα του θεού μόνο

στραμμένο πάνω της

Όμως η νύχτα αυτή δεν έχει φεγγάρι

το κύμα ακούγεται εχθρικό

Το αγέρι σαν να σε προειδοποιεί για κάτι…

Σκιές περνάνε πάνω από το νερό

Δεν τις βλέπεις… Μόνο τις νιώθεις

Είναι εχθρικές μα συνάμα οικείες

Σαν ένα κομμάτι του εγώ σου που αποσπάστηκε,

Αποκαλύφθηκε…

Η παραλία με τα κρίνα παίρνει άλλη μορφή πια

Ήμουν εκεί… μα τώρα προς τα πού βαδίζω;;;

Ίσως δεν αργεί να ξημερώσει…

ίσως το χρυσαφένιο χρώμα της Άμμου

να φανεί ξανά

Ίσως ζεσταθώ…

Όμως πότε;;; μέχρι τότε;;;

Κοιτάω να βρω αν έχω κάτι πάνω μου …  σπίρτα

Έχω… μα είναι υγρά!!!

Άραγε θ’ ανάψουν..;

Τι μου μένει πια να ελπίζω και τι να φοβάμαι;

ΡΟΥΣΣΑ ΔΗΜΗΤΡΑ

ΠΛΗΜΜΥΡΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΣΕ ΕΦΗΒΙΚΗ ΨΥΧΗ

Και κάπως έτσι κατάλαβα τι μου έλειπε…

κάτι σαν άγνωστο απωθημένο

να μου χτυπάει την πόρτα .

Σαν ένας καινούριος προορισμός,

σαν μία νέα λύση σε ένα παλιό πρόβλημα…

τόσο απλά και τόσο αναπάντεχα ήρθες .

Πρέπει να παραμείνεις κρυφός

κι όσο πιο κρυφός ένας έρωτας,

τόσο μεγαλύτερη η διάρκειά του.

Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό

ξέρω πως είναι δώρο από τον Θεό.

 Οι άλλοι τον ζηλεύουν και τον γρουσουζεύουν

με λόγια άσχημα και φθονερά.

Μείνε σήμερα εδώ,

κάτσε μέχρι να χαράξει τούτο το πρωινό,

μείνε μέχρι το ηλιοβασίλεμα να χρωματίσει τον ουρανό.

Και έτσι όπως σε ερωτεύτηκα

έτσι θα τελειώσουν αυτοί οι συλλογισμοί…

Έτσι έρχεται αυτή η στιγμή

Αναπάντεχα, απρόοπτα, απρόσμενα

Αναπάντεχα…

ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΡΑΦΥΛΗΣ

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Το σκοτάδι που υπάρχει γύρω μου

θέλω να κρατήσει μια ζωή

Ο ήλιος  να κοιμάται

ποτέ να μην φανεί

Άψυχα σώματα γύρω μου

ξαπλωμένα να ξεκουραστούν

στον κάτω κόσμο

έτοιμα να υποδεχθούν

Γύρω μου ήρεμοι ωκεανοί

που στα κόκκινα έχουν βαφεί

Και εσύ είσαι μόνο μια κουκίδα,

μα και μόνη μου ελπίδα

Ο πόνος και η θλίψη

στο βάθος των ματιών σου

με έκαναν και πίστεψα

τόσο στο σ’ αγαπώ σου.

Γι’ αυτό  κρατάω τη ζωή

και τώρα κάνω την ευχή

να έρθω εκεί κάτω να σε βρω

να πάρω τον ήλιο μου μαζί

ποτέ να μην εμφανιστεί

να ‘ ναι το τελευταίο αντίο…

Εκεί στον κόσμο των βαρβάρων

το φως να λησμονηθεί

Μια ιστορία της καρδιάς

να μείνει για πάντα σιωπηλή…

ΚΟΥΣΙΔΗ ΛΟΥΙΖΑ ΕΙΡΗΝΗ

Με ένα τραγούδι ροκ συντροφιά

Τέσσερις τοίχοι παγιδεύουν τη νεανική ψυχή μου

την εμποδίζουν και εκείνη αδυνατεί να εκφραστεί

θέλει να τραγουδήσει, να χορέψει, να φωνάξει

Θέλει να βγει στους δρόμους, να γίνει ένα με τους άλλους

θέλει να ζήσει…

Ένα τραγούδι μοναχά μπορεί να της χαρίσει όλα αυτά

οι στίχοι την ταξιδεύουν σε μέρη μακρινά

που ποτέ δε θα συναντήσει

τη φέρνουν σε επαφή με ανθρώπους και συναισθήματα

που ποτέ δε θα γνωρίσει

Τα όνειρα και οι ελπίδες ενώνονται με τη γλυκιά μελωδία του τραγουδιού

Αποκτούν υπόσταση οι βαθιά κρυμμένες πτυχές της

οι αναμνήσεις ζωντανεύουν, σαν φιγούρες θολές

φθαρμένες από τη ροή του χρόνου

σαν σπίθες μιας χαμένης παιδικής ανεμελιάς

ΜΑΝΔΑΛΙΑΝΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ

1453: Η Πολιορκία των αθώων

Τρέξε

ακούω μια φωνή να ηχεί

μια μάνα να φωνάζει σπαραχτικά

οι λυγμοί της ταράζουνε την πόλη

Φωτιά, καπνός και αίμα

αίμα πορφυρό βάφει το χώμα

Πόλη κατεστραμμένη

δίπλα μου κείτονται οι δικοί Μου νεκροί…

Βλέπω τους εχθρούς να πηδούν

να παίρνουν με μανία κεφάλια αθώων ψυχών

των δικών Μου, των Άλλων, το δικό Τους

Φοβάμαι , κλείνω τα μάτια

στρέφω τα μάτια στο Θεό

τον δικό Μου, τον δικό Τους

περιμένω…

Σιγά- σιγά έρπομαι στο αιματοβαμμένο χώμα

που δικοί μας έχουν βάψει

βλέπω την Πόλη να θρηνεί…

τη Μάνα μου να με κοιτά στα μάτια…

Τώρα, δεν πονώ, Μάνα

μονάχα θρηνώ

την Πόλη τη Δοξασμένη

αυτή που έθρεφε τα μεγαλύτερα οράματά μας!

ΝΑΥΣΙΚΑ ΜΠΑΣΙΟΥΚΑ

ΕΛΕΝΗ

«Mε πήρε στις πτυχές ο Ερμής του αιθέρα και σκεπασμένη σε θαμπή νεφέλη
–δε μ' άφησε χωρίς φροντίδα ο Δίας– μ' έφερε στου Πρωτέα εδώ τα σπίτια,  κρίνοντας πως αυτός απ' όλους ήταν πιο γνωστικός κι αγνό το γάμο μου έτσι για το Μενέλαο θα κρατούσα. Tώρα
βρίσκομαι εδώ κι ο δόλιος μου άντρας πήγε μαζεύοντας στρατό, στης Τροίας τα κάστρα ζητώντας να με πάρει πίσω. Κι έχουν  στου Σκάμαντρου19 χαθεί το ρέμα πλήθος  ψυχές για μένα· κι ενώ τόσα πάθη
τράβηξα, από παντού ακούω κατάρες, προδότρα με λογιάζουνε του αντρός μου κι αιτία για να μπλέξουνε σε μέγα πόλεμο οι Έλληνες. Τι να την κάνω τη ζωή πια;» Απόσπασμα από την Ελένη του Ευριπίδη

ΕΛΕΝΗ

Ένα ψέμα, τόσο δα μικρό, τόσο αθώο, αλλάζει τα πάντα σε ένα λεπτό μια στιγμή.

Μπορεί να σου εξασφαλίσει την σιγουριά, την ευτυχία, μα πάνω απ’ όλα; Την αγάπη..

Ζεις σε ένα παραμύθι, σε έναν ψεύτικο κόσμο που απέχει πολύ από τον αληθινό.

Σε έναν κόσμο όπου υπάρχει ΜΟΝΟ μαγεία, όπου δεν υπάρχει καλό… Κακό…

Παρά μόνο γαλήνη και ηρεμία…

Νιώθεις ασφάλεια, γιατί εκεί είσαι εσύ και οι σκέψεις σου…

Νιώθεις μια ελευθερία να πλανιέται στον αέρα, μια ελευθερία που λαχταρούσες εδώ και καιρό…

Και ύστερα, εκεί στη σιωπή μια μορφή σε πλησιάζει, σου θυμίζει πολλά μα θες να τα ξεχάσεις…

Σε έχει πονέσει, της λες φύγε, μα δεν φεύγει μένει εκεί μαζί σου. Όμως νιώθεις τόσα πολλά…

Μίσος, αγάπη, πόνο μα πάνω απ’ όλα χαρά…

Σου έχει κάνει τόσα, μα κάτι μέσα σου λέει

«Συγχώρα»

Και εκεί που πας να την ακουμπήσεις, διαλύεται.

Μετά συνειδητοποιείς πως ήταν όλα  ένα όνειρο που θα ήθελες να κρατήσει…

ΤΣΙΩΛΗ ΔΗΜΗΤΡΑ

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ… ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΝΕΙΡΟ

Ένα άδειο βλέμμα

μια υπόσχεση που χάθηκε

λουλούδι στο κρύο που μαράθηκε

ένα φτωχό ψέμα…

Η όψη του διαφορετική

μουντή άχρωμη κενή

ξερά τα φύλλα

κόκκινο θαμπό…

Τώρα πάλι αλλάζει

όπως κι εγώ

μαζί ανθίζουμε

είμαστε ένα…

Η αγκαλιά σου, 

η πιο γλυκιά φωλιά

του κρύου η ζεστασιά

τραγούδι που έγινε μπαλάντα

Μπορεί να μας χωρίζουν χιλιόμετρα

μα το όνειρο παραμένει κοινό

καληνύχτα θα σου πω

Έρχομαι εγώ, μείνε

μαζί για πάντα

είχες πει

και ακόμα θυμάμαι…

Λέξεις δύσκολες, περίτεχνες,

ναι, τα κατάφερες!

Σ’ αγάπησα…

Αυτό που κάποτε ήταν ασήμαντο

έγινε πια σημαντικό

δε νομίζεις;

Και τότε ξύπνησε

γερασμένη, κουρασμένη

με τα μάτια βαριά

μόνη στο κρύο

Έκλεισε τα μάτια

παρέδωσε την ψυχή της γλυκά

το χέρι της έπεσε μαλακά

κι αφέθηκε…

Άφησε τότε το κόκκινο όνειρο

μαζί με την καρδιά της

κοιμήθηκε γλυκά

σαν να ήταν αυτός κοντά της

ΜΠΑΣΙΟΥΚΑ ΝΑΥΣΙΚΑ

ΕΡΩΤΩΝ ΑΠΩΛΕΙΑ

Και οι εραστές έφυγαν,

με το σώμα σκυφτό

σαν να προσπαθούν τα όνειρα τους να κρύψουν.

Και οι εραστές έφυγαν πάλι

με χείλι ματωμένα από τα παθιασμένα φιλιά

σαν να μην έγινε τίποτα, είπαν τόσο τυπικά ένα "γειά"

Και οι εραστές έφυγαν γοργά

με μάτια δακρυσμένα

ο πόνος δεν κρύφτηκε πίσω από ένα ψέμα .

Και οι εραστές αντάμωσαν ξανά

και ήταν όλα αλλαγμένα

και στην θέση της ψυχής όλα ερειπωμένα .

Και το τέλος είναι εδώ

το αντίο αυτό είναι οριστικό

και οι εραστές  ξένοι πια

βαδίζουν ξεχωριστά…

ΚΑΡΑΦΥΛΗΣ ΣΤΡΑΤΟΣ

Έρωτας στα χρόνια της απόγνωσης

Έρωτας στα χρόνια της απόγνωσης

Κάτι που δεν υπάρχει

 δεν μπορεί να σε αγγίξει, μα εσύ ένιωσες το χέρι του

γλυκά να πάει να σε πνίξει.

 Μην πεις πως ποτέ δεν υπήρξε

μην σκοτώσεις τις όμορφες στιγμές

 και συγχώρεσέ τον που έφυγε χωρίς να το θες.

 Έτσι άλλωστε είναι αυτός,

 έρωτας τρελός και δυνατός.

Σαν θάνατος γλυκός

 μα και λύτρωση μαζί,

 κάτι σαν την πρώτη και την τελευταία πνοή

μα δεν μένει μόνο εκεί στοχεύει και στην ψυχή

ο φόβος όμως είναι εκεί

 και η ντροπή σαν μανιασμένος θύτης καραδοκεί.

 Όλα τα φώτα σβηστά

 τώρα ο έρωτας παίρνει σάρκα και οστά

κοίτα πως σου μοιάζει από την μια μεριά

καθώς τα σώματά μας σαν μέταλλα παίρνουν φωτιά.

Οι πόθοι γλυκά κρυφοκοιτούν

 πάω να φύγω από 'σένα μα είναι αργά,

 η μοίρα ήδη έχει γραφτεί

αλλά το τέλος ακόμα δεν είναι εκεί,

μα πλησιάζει τόσο απειλητικά.

Το φως της λάμπας δεν είναι αρκετό

και από 'σένα πάω να πιαστώ.

Μη φύγεις από τώρα σε εκλιπαρώ

 άσε με στην αγκαλιά σου να χαθώ

μα το πρόσωπο σου είναι θολό.

Εγώ πιστός ελεήμονας τον έρωτά σου αποζητώ,

 σήμερα όμως δεν θα είσαι εδώ.

Το κορμί σου σε άλλους πυρετούς θα μοιράσεις

και εμένα μονομιάς θα ξεχάσεις.

 Σου φωνάζω μείνε εδώ

μα αυτό δεν σου είναι αρκετό.

 Έρωτας στα χρόνια της απόγνωσης λοιπόν

 και εγώ σαν απλός θεατής

που η ταινία έχει αναπάντεχα τελειώσει

 η καρδιά μετά το χειροκρότημα ξανά θα παγώσει.

ΚΑΡΑΦΥΛΗΣ ΣΤΡΑΤΟΣ

Ο ΠΥΡΓΟΣ

Ο πύργος ο δικός μου δε θα’ ναι πέτρινος

θα ’χει ένα περιβόλι γεμάτο βιολέτες

ένα ρυάκι με γάργαρο νερό

και μερικά νούφαρα στον ποταμό.

Ο πύργος ο δικός μου δε θα ‘ναι φυλακή

θα ‘ναι μια επίγεια παραδεισένια αυλή

στρατιώτες μου θα ‘ναι τα πουλιά

και για άμαξα θα ‘χω τα σύννεφα

ο πύργος ο δικός μου δε θα ‘ναι ψηλός

θα είναι χαμηλός ίσαμε το έδαφος,

για να αφουγκράζομαι τους αναστεναγμούς της γης.

Οι βασιλιάδες μπορεί σε πύργους να κατοικούν

μα σα το δικό μου πουθενά δε μπορούν να βρουν.

 ΜΑΝΔΑΛΙΑΝΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ

Τα παιδιά των υπονόμων

Ρουμανία Βουκουρέστι.

 Ονομάζομαι Λόκι είμαι 15 χρονών και όλα αυτά τα χρόνια αναγκάστηκα να ζήσω μία ζωή που δεν μπορώ να αλλάξω. Δεν είμαι μόνος μου, έχω πολλούς που έχουν τα ίδια προβλήματα με τα δικά μου, μάλιστα ζω με αυτά τα παιδιά.

Τι προβλήματα, όμως, θα μπορούσε να έχει ένα παιδί 15 χρονών; Το σχολείο, τσακωμούς με φίλους και με τους γονείς, πώς να ντυθεί για να βγει έξω και φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν και άλλα. Θεέ μου πόσο θα ήθελα να έχω και εγώ τέτοια προβλήματα και όχι αυτά που έχω τώρα. Δεν έχω κρεβάτι για να κοιμηθώ, δεν υπάρχει ασφάλεια δεν έχω καν οικογένεια και ούτε μπάνιο δεν μπορώ να κάνω, δεν είναι ότι βαριέμαι και προσπαθώ να το αποφύγω αλλά εδώ που ζούμε δεν έχουμε μπάνια, δεν θα ήταν και πολύ φυσιολογικό να υπήρχαν μπανιέρες σε έναν υπόνομο, σωστά; Θυμάμαι όταν είχα ανέβει πάνω μία μέρα για να κλέψω, είχα ακούσει έφηβους να πειράζουν ο ένας τον άλλο ''Βρωμάς! Κάθε πότε κάνεις μπάνιο;!'' ''Όποτε βρέχει!'' Και γέλαγαν. Τραγική ειρωνεία, γιατί ενώ αυτοί το έλεγαν για αστείο, για εμένα ήταν πραγματικότητα.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος θα έκανε ένα τέτοιο έγκλημα. Να παρατήσει το παιδί του, χωρίς να ξέρει αν θα είναι ασφαλές ή εάν θα βρει θαλπωρή, φαγητό και όλα τα απαραίτητα. Εγώ ο ίδιος δεν βρήκα φίλους. Βρήκα, όμως ,οικογένεια. Όλα τα παιδιά που ζούμε μαζί είμαστε μία οικογένεια, στηρίζουμε ο ένας τον άλλον και δεν υπάρχει μίσος. Είμαστε πολλά παιδιά. Φαντάζομαι γύρω στα 250 και γνωριζόμαστε όλοι μας αρκετά καλά. Συνεργαζόμαστε, για να βελτιώσουμε τα πράγματα. Ένα παιδί που ξέρει καλύτερα μαθηματικά διδάσκει τους υπόλοιπους ή πώς να κλέβουμε χωρίς να μας πιάσουν. Εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει να κλέβω. Δεν μου αρέσει η ιδέα του να αρπάζω κάτι που δεν μου ανήκει αλλά δεν μου έχει δοθεί άλλη επιλογή. Δεν κλέβουμε φαγητό ή νερό. Κλέβουμε κόλλα. Είναι ναρκωτικό. Πολλοί δεν μας συμπαθούν εκεί απάνω για αυτό το λόγο επειδή παίρνουμε ναρκωτικά, οπότε αυτό σημαίνει ότι είμαστε κακοί άνθρωποι. Μα δεν ξέρουν, δεν έχουν ιδέα τι μπορεί να κάνει μία μικρή δόση. Είναι συναρπαστικό, σαν για λίγη ώρα ζεις μία διαφορετική ζωή. Δεν υπάρχουν προβλήματα. Εγώ πάντα φαντάζομαι πως έχω οικογένεια. Ζω σε ένα μεγάλο σπίτι, έχει και πισίνα και μπορώ να κάνω μπάνιο κάθε μέρα, φοράω ελκυστικά ρούχα και έχω πολλούς φίλους. Η οικογένεια μου με αγαπάει και έχω και ένα σκύλο που παίζουμε μαζί. Βλέπεις αυτά που θεωρούνται δεδομένα, για εμένα είναι όνειρο άπιαστο. Μπορείς να το φανταστείς; Το όνειρο ενός έφηβου είναι να έχει οτιδήποτε έχει να κάνει σχέση με την τεχνολογία και να είναι αρκετά δημοφιλής για να έχει πρόσβαση στα πιο ωραία πάρτυ. Το δικό μου είναι να έχω μία αγκαλιά.

 Χριστίνα Μουγγίρη

(Το διήγημα είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο της Ελένης Κατσαμά «Κοσμοδρόμιο»)

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΒΡΥΚΟΛΑΚΩΝ

           Οι βρικόλακες έχουν αποτελέσει πηγή έμπνευσης τόσο συγγραφέων όσο και παραγωγών κινηματογραφικών αλλά και θεατρικών έργων. Είναι ένα θέμα το οποίο προκαλεί ενδιαφέρον ακόμη και σήμερα ιδιαίτερα ανάμεσα στους εφηβικούς κύκλους. Τα πιο επιτυχημένα από αυτά θεωρούνται τα «Vampıre Dıarıes»  και το «Twilight».

           Η προσέλκυση ενδιαφέροντος από την πλευρά του κοινού αποδίδεται σε πολλούς παράγοντες. Αρχικά αξίζει να αναφερθεί ότι τα μυθιστορήματα παρουσιάζουν ενδιαφέρον, καθώς στην πλοκή τους υπάρχει έντονο το στοιχείο της δράσης και της περιπέτειας . Επίσης έχουν στοιχεία ρομαντισμού και συνδέουν τον κόσμο τον ανθρώπινο  με ένα εξωπραγματικό, τον κόσμο των βαμπίρ. Παράλληλα, εντοπίζεται κατά τη διάρκεια της μελέτης τους η αντίθεση μεταξύ του καλού και του κακού, μεταξύ ανθρώπινων χαρακτηριστικών και των μυστηριωδών στοιχείων που χαρακτηρίζουν τα βαμπίρ. Ακόμη προσελκύουν τους εφήβους, γιατί ενθουσιάζονται με το μυστήριο και τη δράση τους. Επιπλέον το θέμα των βαμπίρ δίνει τροφή για κινηματογραφικές παραγωγές , καθώς η αποδοχή τέτοιων προσπαθειών από το κοινό φανερώνει τη ζήτηση και το ενδιαφέρον για ένα τέτοιο μυστηριώδες θέμα.

Ειδικότερα οι νέοι επηρεάζονται και θεωρούν ενδιαφέρουσα την προβολή ταινιών που στηρίζονται στα βαμπίρ. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι βρίσκουν κοινά στοιχεία με τους ήρωες  και αρκετές φορές ταυτίζονται με αυτούς. Παράλληλα, αντλούν ιδέες για λύσεις στα διάφορα προβλήματά τους βρίσκοντας κοινά στοιχεία με αυτά των ηρώων και τις λύσεις που αυτοί δίνουν. Ακόμη, δίνεται η δυνατότητα στους νέους να βρουν μια αισιόδοξη διέξοδο από την κουραστική καθημερινότητά τους. Με αυτόν τον τρόπο εκτονώνουν τις προσωπικές τους επιθυμίες και στα πρόσωπα των ηρώων ενσαρκώνουν τα απραγματοποίητα όνειρά τους.

               Στη βιβλιοθήκη μας προσφέρεται για δανεισμό το "Λυκόφως" της Stephenie Meyer. Στο ''Λυκόφως'', η 17χρονη Μπέλλα ερωτεύεται έναν νεαρό με απόκοσμη ομορφιά και παράξενη συμπεριφορά: ο Έντουαρντ είναι μέλος μιας διαφορετικής οικογένειας, μιας ''σύναξης'' βαμπίρ που όμως αυτοδεσμεύονται από έναν ηθικό κώδικα: δεν επιτίθενται σε ανθρώπους, καλύπτοντας τις ανάγκες τους για αίμα αποκλειστικά με ζώα. Έτσι κατορθώνουν να συμβιώνουν με το ανθρώπινο είδος, κρατώντας πάντα αποστάσεις ασφαλείας ώστε να μην αποκαλυφθεί η αληθινή φύση τους. Ο έρωτας, όμως, ως συνήθως θα ανατρέψει τις εύθραυστες ισορροπίες: το μυστικό της ''σύναξης'' κινδυνεύει να αποκαλυφθεί, ενώ το ερωτευμένο ζευγάρι θα βρεθεί να παίζει ένα οριακό παιχνίδι ανάμεσα στον πόθο και το θάνατο.

Δροσοπούλου Νίκη