Human trafficking: Η σύγχρονη δουλεία

         Η ιστορία της δουλείας και της εμπορίας ανθρώπων δυστυχώς υπήρχε από τα αρχαία χρόνια. Ωστόσο στην εποχή την οποία ζούμε υπάρχουν περισσότεροι σκλάβοι στον κόσμο από κάθε άλλη περίοδο στην παγκόσμια ιστορία.

         Η εμπορία ανθρώπων ή αλλιώς όπως είναι ευρέως γνωστή ως trafficking είναι η σύγχρονη μορφή δουλείας. Πρόκειται για ένα έγκλημα βάναυσο που καταπατάει επανειλημμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα και μετράει 27.000.000 θύματα σε όλο τον κόσμο. Είναι το τρίτο πιο οργανωμένο έγκλημα μετά την εμπορία ναρκωτικών και όπλων, αποφέρει στους εμπόρους 25.700.000.000 ευρώ κάθε χρόνο από τα οποία τα 22.600.000.000 ευρώ προέρχονται από σεξουαλική εκμετάλλευση των θυμάτων. Η πορνεία, η καταγκαναστική εργασία και η επαιτεία είναι μερικές μορφές ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά πέφτουν θύματα των εμπόρων κάθε μέρα. Μόνο το 1-2% των θυμάτων καταφέρνουν να σωθούν ενώ μόλις 1 στους 100.000 Ευρωπαίους διακινητές καταδικάζεται, διότι το trafficking είναι ένα καλά καλυμμένο και οργανωμένο έγκλημα. Η Ελλάδα αποτελεί το πέρασμα των περισσότερων παράνομων διακινήσεων των Βαλκανικών, Ανατολικών και Αφρικανικών χωρών. Τα θύματα αντιμετωπίζονται με βιαιότητα από τους εμπόρους τους, ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης, δεν λαμβάνουν μισθό και δέχονται συνεχείς απειλές.

       Δυστυχώς, το trafficking δεν θα σταματήσει να υπάρχει όσο υπάρχουν πελάτες και εκμεταλλευτές. Μην είσαι ένας από αυτούς. Ενημερώσου. Δράσε. Αναλογίσου τις συνέπειες που μπορεί να έχει η συμμετοχή σου στη ζωή ενός ανθρώπου. Όλοι μαζί μπορούμε να σταματήσουμε την εμπορία ανθρώπων και την καταστροφή τους.

Παγκόσμια μέρα κατά της παράνομης εμπορίας ανθρώπων : 30 Ιουλίου

Η πιο αναγνωρισμένη οργάνωση κατά του trafficking: Α21

Αριστέα Λιάσκα

Ένα βίντεο που μας το προτείνει ο Στράτος Κ. παράλληλα διαβάστε και το άρθρο στο

http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/53050 

Χαμένα παιδιά της πόλης

Βουκουρέστι-Ρουμανία

 Είμαι 16 ετών, ολόκληρη κοπέλα και ενώ έπρεπε να βγαίνω βόλτες να ξενυχτάω και να διασκεδάζω όπως οι υπόλοιπες κοπέλες της ηλικίας μου, εγώ απλά περιφέρομαι στους δρόμους της Ρουμανίας. Πρέπει να είμαι ειλικρινής. Έχω να κάνω μπάνιο σχεδόν ένα μήνα και ούτε εγώ δεν αντέχω την μπόχα μου. Δυστυχώς, είναι καλοκαίρι και θα αργήσει να βρέξει ακόμα. Παρέλειψα να πω και το όνομά μου. Είμαι η Μόνικα. Δεν είμαι μια συνηθισμένη έφηβη. Η ιστορία μου είναι λίγο παράξενη. Όταν ήμουν δύο ετών οι γονείς μου με εγκατέλειψαν λίγο πιο έξω από ένα εργοστάσιο. Όταν ένας εργαζόμενος με βρήκε το επόμενο πρωί, με πήρε σπίτι του. Όταν έγινα όμως 6 ετών, έμεινε άνεργος κι έτσι με παράτησε και εκείνος στους δρόμους, αφού δεν μπορούσε να με θρέψει. Ένιωθα και νιώθω μία απογοήτευση. Γιατί κανένας δεν με θέλει; Γιατί όλοι με αγνοούν; Γιατί όλοι με παρατάνε; Γιατί κανείς δεν με αγαπά αληθινά; Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αν κάνω κάτι λάθος, αν δεν είμαι αρκετά καλό παιδί και δημιουργώ φασαρίες. Με λίγα λόγια μεγάλωσα στον δρόμο και πιο συγκεκριμένα στα υπόγεια τούνελ. Εκεί μένω κι εγώ μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια (παιδιά). Εμένα και εκείνους μας ενώνει κάτι δυνατό. Όλοι μας έχουμε το ίδιο πρόβλημα και την ίδια μοίρα. Πονάει να με απορρίπτουν τελικά, πονάει πολύ, όμως αυτός ο πόνος φεύγει όταν έρχονται τα όνειρα.

 Όλοι εμείς στα υπόγεια τούνελ δεν έχουμε θέρμανση, δεν κάνουμε μπάνιο. Όλα είναι χάλια στην ζωή μας δεν έχει ουσία. Το μόνο που έχει ουσία είναι η κόλλα. Μπορεί να φαίνεται περίεργο όμως είναι αληθινό. Κλέβουμε χρήματα για να αγοράσουμε την κόλλα αλλά είναι το μόνο πράγμα που μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους. Όταν μυρίζουμε την κόλλα η πείνα σταματάει, το κρύο παύει να υπάρχει και επίσης έρχονται τα όνειρα. Το ομορφότερο πράγμα. Συνήθως ονειρεύομαι πως είμαι με μια πολύ καλή και ακριβοπληρωμένη δουλειά, σε ένα μεγάλο γραφείο. Όλοι με υπακούνε και κανένας δεν φέρνει αντίρρηση σε αυτά που λέω αλλά αυτά είναι απλά όνειρα. Όταν ξυπνάω και αντιμετωπίζω πάλι την πραγματικότητα νιώθω θλίψη και απογοήτευση. Πόσο πολύ θα ήθελα να είχα ένα ζεστό πιάτο φαγητό και ένα κρεβάτι. Αν ποτέ αποκτήσω ένα θα μείνω για πάντα εκεί ,δεν θα το αποχωριστώ. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Κανένας δεν θα έχει καλύτερη μοίρα και μέλλον από κανέναν. Το δικό μας μέλλον ήταν καθορισμένο από την στιγμή που γεννηθήκαμε. Γεννηθήκαμε αποτυχημένοι και άχρηστοι.

 Στους υπονόμους αν και όλοι είμαστε ίσοι και όμοιοι νιώθω λίγο διαφορετική από τους υπόλοιπους. Πιστεύω έχω ένα χάρισμα αλλά κανένας δεν το βλέπει. Δεν λέω πως είμαι ανώτερη αλλά το σίγουρο είναι πως δεν είμαι ίδια. Τα όνειρά μου είναι διαφορετικά. Δεν φαντάζομαι πως έχω σπίτι ή οικογένεια, φαντάζομαι ότι έχω δουλειά κάτι το οποίο δεν είναι συνηθισμένο. Πιστεύω πως είμαι πιο έξυπνη από τους υπόλοιπους. Εάν είχα γεννηθεί σε πλούσια οικογένεια θα ήξερα πιάνο, μπαλέτο, γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά κ.α. τα οποία τώρα δεν έχω την δυνατότητα. Όταν ζούσα με την οικογένειά του Νταν, του ανθρώπου που με βρήκε, είχα μάθει να διαβάζω και να λύνω κάποια προβλήματα στα μαθηματικά. Δεν είχαν λεφτά οι άνθρωποι απλά είχαν κάποιες βασικές γνώσεις και εμένα μου τις μετέδωσαν τις περισσότερες και γι’ αυτό το λόγο πιστεύω είμαι διαφορετική. Έχω κάποιες γνώσεις. Έστω και τις βασικές. Εκείνοι δεν ξέρουν πόσο κάνει ένα και ένα, δεν ξέρουν καν τι πάει να πει αριθμός, δεν ξέρουν να προσθέτουν ή να αφαιρούν. Τελικά,  έχω πολλές απαιτήσεις από τους γύρω μου.

Τον τελευταίο καιρό ένα παιδί έχει ξεχωρίσει απ' όλα τα άλλα. Το όνομά του είναι Σαμ. Κάνουμε πολύ παρέα και έχουμε μοιραστεί ο ένας με τον άλλο τα όνειρα και τις σκέψεις. Όταν είμαι μαζί του είναι τελείως διαφορετικά. Μου δίνει αισιοδοξία και ελπίδα είναι εκείνος σαν και εμένα. Έχουμε τις ίδιες απόψεις, παρόμοια όνειρα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμένα νιώθω μια στήριξη. Αυτό το συναίσθημα είναι το καλύτερο και από αυτό που αποκτά όταν μυρίζω την κόλλα. Κάθε φορά που τον βλέπω η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, η θερμοκρασία μου αυξάνεται και το στομάχι μου κάνει κολοτούμπες. Δεν ξέρω πως λέγεται αυτό το συναίσθημα αλλά έχω ακούσει τους ανθρώπους να το αποκαλούν ''έρωτα'. Μήπως είναι καμιά μόλυνση; Ποιος ξέρει, μπορεί να είναι και κολλητικό, εφόσον όταν άκουσα τα συμπτώματα του έρωτα από μια κοπέλα στο δρόμο καθόμουν πολύ κοντά της. Μπορεί να κόλλησα το μικρόβιο. Την επόμενη φορά θα είμαι πιο προσεκτική, αφού δεν έχουμε ούτε γιατρό ούτε φάρμακα. Ο Σαμ όμως θα με φρόντιζε όσο περισσότερο μπορούσε. Είναι πολύ φιλικός μαζί μου και νιώθω πολύ άνετα όταν είναι και εκείνος στον χώρο. Ίσως να ήρθε για καλό στη ζωή μου. Ίσως ήρθε να αλλάξει όλα τα δεδομένα. Το επόμενο πρωί ξύπνησα και δίπλα μου βρισκόταν ένας άγγελος που τον έλουζε το φως του πρωινού ήλιου. Η επιδερμίδα του ήταν λευκή και έμοιαζε σαν να γυάλιζε. Χάθηκα για μια στιγμή κοιτάζοντάς τον. Όταν ξύπνησε με είδε να τον κοιτάω σαν χάνος, γέλασε και μου είπε καλημέρα. Οι λέξεις ήταν δύσκολο να βγουν από το στόμα μου και να σχηματίσουν πρόταση. Τελικά αποκρίθηκα και είπα και εγώ καλημέρα. Κατάλαβα πως στην ζωή δεν θα συμβαίνουν μόνο άσχημα πράγματα αλλά μέσα στην μιζέρια, στην φτώχεια και στην μονοτονία υπάρχουν και άνθρωποι με νόημα. Ο Σαμ ήταν ένας από αυτούς που με έβγαλε από την δυστυχία. Ήταν ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος ο οποίος με βοήθησε να ξεπεράσω πολλά μόνο και μόνο από συζητήσεις που είχαμε. Θα υπάρχει πάντα μέσα στην καρδιά μου και τις σκέψεις μου. Τελικά μαζί του έμαθα τι πάει να πει έρωτας. Δεν είναι γρίπη είναι ένα από τα δυνατότερα συναισθήματα που έχει ένας άνθρωπος προς έναν άλλον. Μαζί του ξεχνούσα τα πάντα ακόμη και την κόλλα. Με βοήθησε να ξεπεράσω όλα τα προβλήματά μου μόνο και μόνο με δύο λέξεις. Έκοψα την κόλλα και αν και σωματικά το σώμα μου είναι φθαρμένο, η ψυχή μου πλέον όχι. Δεν με πειράζει που θα περάσω όλη την ζωή μου στην φτώχεια, γιατί επιτέλους βρήκα κάποιον που δεν θα με παρατήσει, δεν θα με προδώσει, δεν θα με πετάξει σαν σκουπίδι. Φάνηκα τυχερή τελικά μέσα στην ατυχία μου. Βρήκα το νόημα της ζωής, που άλλοι στην κατάσταση που βρίσκονται δεν θα το βρουν ποτέ. Είναι πολύ άτυχοι μπορώ να πω που δεν θα γνωρίσουν ποτέ αυτό το συναίσθημα, την αγάπη.

 Ζαμπετίνα Μώρου

(Το διήγημα είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο της Ελένης Κατσαμά «Κοσμοδρόμιο»)

Όλες οι φύσεις

Όλες οι φύσεις αγκαλιά 

ήρθαν και πλάσαν όλα τα στενά

Όλες τις δύσκολες της ζωής μεριές 

μες το βαθύ βουνό

 και τον ψηλό ωκεανό

θα φανεί ένας ήλιος ξανά 

όπως ανατέλλει μες τη κοκκινιά

θα δει τα μάτια σου για άλλη μια τελευταία φορά

μετά από σιγή και σκοτάδι, μετά από χρόνια πολλά

 Μάρθα Βουνατσή

Πότε σταματάει;

Και πότε παύεις να είσαι ερωτευμένος,

πότε σταματάς να αγαπάς τον σύντροφο σου

και πότε αρχίζει ο συμβιβασμός;

Ναι τώρα ξέρω όλα αυτά υπήρχαν πριν

ή στις λησμονημένες αρχές του ψεύτικου «για πάντα»

τώρα έμεινε η αιχμηρή βόλεψη που μέρα με την μέρα τρυπάει πιο βαθιά τη σάρκα

«Άλλαξες αγάπη μου» σε ακούω να μου λες με ένα ψεύτικο χαμόγελο

άλλαξα γιατί με άφησες εσύ, αλλά φταίμε και οι δυο,

αλλάξαμε στην πάροδο του χρόνου, γιατί σιγουρέψαμε το αύριο.

Τότε ήταν αλλιώς, τίποτα δεν ήταν σίγουρο,

και το αύριο μια αναπάντεχη έκπληξη.

Σταματήσαμε εδώ και χρόνια να κλαίμε μαζί,

να προβληματιζόμαστε ή ακόμα και να γελάμε

και πλέον ο καθένας βουλιάζει στην δική του καθημερινότητα.

Πλέον ο καφές είναι στην τραπεζαρία, στολισμένη με ακριβά κρύσταλλα

που κρύβουν τα φτωχά πλέον συναισθήματα μας,

η καλημέρα σαν τον αέρα του χειμώνα παγερή και υγρή

από χείμαρρους παραπόνων και δακρύων παραμέλησης.

Η ζωή που τόσο λαχταρούσαμε κάποτε να ζήσουμε μαζί,

έγινε πλέον αφορμή για μια μόνιμη θλίψη,

για ατελείωτες ημικρανίες τα βράδια και δύσκολα ξυπνήματα το πρωί

τώρα πια δεν χουζουρεύουμε μαζί, σηκωνόμαστε για να προλάβουμε,

να προλάβουμε σκουριασμένες φιλοδοξίες!

Η ενηλικίωση δεν φαντάζει πια ζωή
 αλλά ένα βεβαρημένο πρόγραμμα θανάτου.

Ημέρα πρώτη, ίδια με την δεύτερη και όλες τις επόμενες

Σάββατα χαμένων εκδρομών και Κυριακές γεμάτες πλήξη!...

 Στράτος Καραφύλης

Ανθρώπινα δικαιώματα...

         Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι σαν μια πανοπλία: σε προστατεύουν. Είναι σαν κανόνες επειδή σου λένε πώς να  συμπεριφερθείς. Είναι ακόμη σαν δικαστής, επειδή μπορείς να καταφύγεις σε αυτόν. Είναι αφηρημένα όπως τα συναισθήματα και όπως όλα τα συναισθήματα ανήκουν σε όλους και υπάρχουν ό,τι και να συμβεί. Είναι όπως η φύση, γιατί μπορούν να καταπατηθούν. Όπως ο χρόνος,  μας αντιμετωπίζουν όλους με τον ίδιο τρόπο, πλούσιους και φτωχούς, νέους και γέρους, λευκούς και μαύρους. Μας προσφέρουν σεβασμό και μας επιφορτίζουν με το χρέος να αντιμετωπίζουμε και τους άλλους με σεβασμό. Δικαίωμα είναι κάποιου είδους ελευθερία.

     Αξιοσημείωτη περίπτωση παραβίασης ανθρώπινου δικαιώματος του παιδιού  και του γυναικείου φύλου είναι η ιστορία της μικρής Αντουάν από ένα χωριό της Λιβερίας. Η Αντουάν ήρθε σε επαφή με μια ΜΚΟ όταν την περιμάζεψαν οι ελληνικές αρχές. Ταξίδευε μέσα σε ένα σαπιοκάραβο διασχίζοντας τη Μεσόγειο αντιμετωπίζοντας τα μανιασμένα κύματα. Η ίδια είχε παραδοθεί σε έναν δουλέμπορου που σκοπός του ήταν να την περάσει στη Μέση Ανατολή προκειμένου να γίνει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης.

        Η ιστορία της κυκλοφόρησε και έγινε γνωστή σε όλον τον κόσμο ενώ η ίδια έμεινε γνωστή ως «Η Αντουάν με το χαμένο χαμόγελο». Η Αντουάν έγινε πολέμιος των ανθρώπινων δικαιωμάτων του παιδιού και των γυναικών. Ας ξεδιπλώσουμε σιγά σιγά την πονεμένη ιστορία της.

 Το μικρό κορίτσι γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Λιβερίας και υπέστη ολική αφαίρεση των εξωτερικών γεννητικών της οργάνων σε ηλικία 8 ετών Δε θα ξεχάσει ποτέ που ανέμελη έπαιζε, όταν η μητέρα της την πήρε από το χέρι και της ανακοίνωσε ότι θα πάνε στη γριά μαμή του χωριού, για να την απαλλάξει από το απομεινάρι του αντρικού φύλου που είχε πάνω της, όπως πρόσταζε η παράδοση.

        Ανέμελη κράτησε το χέρι του φύλακα άγγελου της που τώρα θα γινόταν δήμιος μπροστά στα παιδικά της μάτια. Σε μια παράγκα της έμελλε να ακρωτηριαστεί από μια ηλικιωμένη με σκληρά χαρακτηριστικά μάγισσας. Το πρόσωπό της ήταν σουφρωμένο, τα μάτια της γαλανά και παγωμένα. Όταν την είδε κρύος ιδρώτας την περιέλουσε, δεν ήξερε τι ήταν αυτό που θα πάθαινε κι όμως το ένστικτό της δεν την  πρόδωσε.

           Την ξάπλωσε πάνω σε μια κακοτράχαλη πέτρα και εκεί της έμελλε να ζήσει ό,τι  πιο οδυνηρό θα είχε να ζήσει σε ολόκληρη τη ζωή της. Η ηλικιωμένη μάγισσα, δίχως να της χορηγήσει κάποιο αναισθητικό ξερίζωσε από πάνω της ό,τι πιο φυσιολογικό είχε, και το κορίτσι ακρωτηριάστηκε. Τα ουρλιαχτά της δεν μπορούσαν να καλύψουν τους σατανικούς ψαλμούς της μάγισσας. Το μαρτύριο δεν τελειώνει εκεί, η γριά κάλυψε το σώμα της με αγκάθια. Η μητέρα αμέτοχη  με το παγερό της βλέμμα, κοίταξε το μικρό της αγγελούδι να σπαρταράει δίχως κανένα ίχνος συμπόνοιας. Όταν η εγχείριση τελείωσε, η μητέρα πήρε το παιδί και δίχως καμιά κουβέντα παρηγοριάς το πήγε στο σπίτι.

Η Αντουάν κόντεψε να πεθάνει από τη μόλυνση. Με νύχια και με δόντια οι γιατροί κατάφεραν να επουλώσουν τις πληγές της. Ήθελε να ξεχάσει ό,τι είχε συμβεί, να ξυπνήσει και να νιώσει ξανά παιδί. Χιλιάδες γιατί κάλυπταν το παιδικό της μυαλό ώσπου αποφάσισε να φύγει. Δεν μπορούσε να είναι κάτω από την ίδια στέγη με τους γονείς της μα ούτε και να διανοηθεί ότι σε λίγο καιρό θα είχαν την ίδια μοίρα και τα μικρά της αδέρφια. Το έσκασε από το σπίτι της χωρίς να γνωρίζει πού θα την έβγαζε ο δρόμος.

         Αυτή τη φορά ήλπιζε να της χαμογελάσει η τύχη! Τα πράγματά όμως δεν ήρθαν όπως το περίμενε. Έπεσε στα χέρια ενός δουλέμπορου που της έταξε πως θα κάνει το μεγάλο ταξίδι προς τη δύση που τη θεωρούσε πολιτισμένη, δίχως πρωτόγονα έθιμα. Το σχέδιο του, όμως, ήταν διαφορετικό.

Σκοπός του ήταν να την πουλήσει στη Μέση Ανατολή και  από εκεί να τη διοχετεύσει σε κάποιο οίκο ανοχής.

           Με ελπίδα μπήκε στο αμπάρι ενός σαπιοκάραβου με άλλα εκατό κορίτσια , χωρίς να μπορεί να αλλάξει κάτι στο κακό της ριζικό. Το καράβι βούλιαξε και οι ελληνικές αρχές την περιμάζεψαν ταλαιπωρημένη καταπονημένη και αμίλητη.

      Την ανέλαβαν οι υπεύθυνοι της ΜΚΟ … Η θαλπωρή του σπιτιού που της πρόσφεραν, η βοήθεια από τους ψυχολόγους την απελευθέρωσαν από τους εφιάλτες της. Άρχισε να ξεδιπλώνει την οδυνηρή της ιστορία και νιώθοντας ασφαλής κατάλαβε ότι έπρεπε να τη δημοσιοποιήσει προκειμένου να προστατευθούν και άλλα κορίτσια.

     Αυτή είχε την τύχη να εγκαταλείψει το χωριό της και η τύχη της χαμογέλασε.Τώρα πια  είναι είκοσι χρονών και έχει μπει στη νομική και μάχεται για τα δικαιώματα των γυναικών.

Σε μια πρόσφατη διάλεξη της ανέφερε: «120-140 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες παγκοσμίως έχουν υποστεί αυτόν το σεξουαλικό ακρωτηριασμό, ενώ άλλα 3 εκατομμύρια ζουν κάθε χρόνο υπό αυτή την απειλή. Για να το πούμε αλλιώς, 6 κορίτσια σε όλο τον κόσμο υποβάλλονται σε κλειτοριδεκτομή κάθε λεπτό. Οι πρωτόγονες αυτές εγχειρίσεις μπορούν να οδηγήσουν στο θάνατο τα κορίτσια είτε από μολύνσεις είτε από ακατάσχετη αιμορραγία. Αυτή η τεχνική είναι μια κατάφορη παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων  και μια βάρβαρη πρακτική που επιβαρύνει ανεπανόρθωτα τις γυναίκες.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών έχει κηρύξει την 6η Φεβρουαρίου «Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κλειτοριδεκτομής», για να ευαισθητοποιήσει το διεθνές κοινό και ιδιαίτερα της Αφρικανούς για τη βάρβαρη αυτή πρακτική, που προσβάλλει τα ανθρώπινα δικαιώματα και εγκυμονεί κινδύνους για την υγεία της γυναίκας. Ήδη, οι περισσότερες χώρες της Αφρικής έχουν ποινικοποιήσει την κλειτοριδεκτομή. 

 ( η αφήγηση της Εύας βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα)

Μαλούση Εύα