Η ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ ΜΕ ΤΑ ΚΡΙΝΑ

Μια ακρογιαλιά στην άκρη της γης

και η άμμος χρυσή, με το βλέμμα του θεού μόνο

στραμμένο πάνω της

Όμως η νύχτα αυτή δεν έχει φεγγάρι

το κύμα ακούγεται εχθρικό

Το αγέρι σαν να σε προειδοποιεί για κάτι…

Σκιές περνάνε πάνω από το νερό

Δεν τις βλέπεις… Μόνο τις νιώθεις

Είναι εχθρικές μα συνάμα οικείες

Σαν ένα κομμάτι του εγώ σου που αποσπάστηκε,

Αποκαλύφθηκε…

Η παραλία με τα κρίνα παίρνει άλλη μορφή πια

Ήμουν εκεί… μα τώρα προς τα πού βαδίζω;;;

Ίσως δεν αργεί να ξημερώσει…

ίσως το χρυσαφένιο χρώμα της Άμμου

να φανεί ξανά

Ίσως ζεσταθώ…

Όμως πότε;;; μέχρι τότε;;;

Κοιτάω να βρω αν έχω κάτι πάνω μου …  σπίρτα

Έχω… μα είναι υγρά!!!

Άραγε θ’ ανάψουν..;

Τι μου μένει πια να ελπίζω και τι να φοβάμαι;

ΡΟΥΣΣΑ ΔΗΜΗΤΡΑ