Χαμένα παιδιά της πόλης

Βουκουρέστι-Ρουμανία

 Είμαι 16 ετών, ολόκληρη κοπέλα και ενώ έπρεπε να βγαίνω βόλτες να ξενυχτάω και να διασκεδάζω όπως οι υπόλοιπες κοπέλες της ηλικίας μου, εγώ απλά περιφέρομαι στους δρόμους της Ρουμανίας. Πρέπει να είμαι ειλικρινής. Έχω να κάνω μπάνιο σχεδόν ένα μήνα και ούτε εγώ δεν αντέχω την μπόχα μου. Δυστυχώς, είναι καλοκαίρι και θα αργήσει να βρέξει ακόμα. Παρέλειψα να πω και το όνομά μου. Είμαι η Μόνικα. Δεν είμαι μια συνηθισμένη έφηβη. Η ιστορία μου είναι λίγο παράξενη. Όταν ήμουν δύο ετών οι γονείς μου με εγκατέλειψαν λίγο πιο έξω από ένα εργοστάσιο. Όταν ένας εργαζόμενος με βρήκε το επόμενο πρωί, με πήρε σπίτι του. Όταν έγινα όμως 6 ετών, έμεινε άνεργος κι έτσι με παράτησε και εκείνος στους δρόμους, αφού δεν μπορούσε να με θρέψει. Ένιωθα και νιώθω μία απογοήτευση. Γιατί κανένας δεν με θέλει; Γιατί όλοι με αγνοούν; Γιατί όλοι με παρατάνε; Γιατί κανείς δεν με αγαπά αληθινά; Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αν κάνω κάτι λάθος, αν δεν είμαι αρκετά καλό παιδί και δημιουργώ φασαρίες. Με λίγα λόγια μεγάλωσα στον δρόμο και πιο συγκεκριμένα στα υπόγεια τούνελ. Εκεί μένω κι εγώ μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια (παιδιά). Εμένα και εκείνους μας ενώνει κάτι δυνατό. Όλοι μας έχουμε το ίδιο πρόβλημα και την ίδια μοίρα. Πονάει να με απορρίπτουν τελικά, πονάει πολύ, όμως αυτός ο πόνος φεύγει όταν έρχονται τα όνειρα.

 Όλοι εμείς στα υπόγεια τούνελ δεν έχουμε θέρμανση, δεν κάνουμε μπάνιο. Όλα είναι χάλια στην ζωή μας δεν έχει ουσία. Το μόνο που έχει ουσία είναι η κόλλα. Μπορεί να φαίνεται περίεργο όμως είναι αληθινό. Κλέβουμε χρήματα για να αγοράσουμε την κόλλα αλλά είναι το μόνο πράγμα που μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους. Όταν μυρίζουμε την κόλλα η πείνα σταματάει, το κρύο παύει να υπάρχει και επίσης έρχονται τα όνειρα. Το ομορφότερο πράγμα. Συνήθως ονειρεύομαι πως είμαι με μια πολύ καλή και ακριβοπληρωμένη δουλειά, σε ένα μεγάλο γραφείο. Όλοι με υπακούνε και κανένας δεν φέρνει αντίρρηση σε αυτά που λέω αλλά αυτά είναι απλά όνειρα. Όταν ξυπνάω και αντιμετωπίζω πάλι την πραγματικότητα νιώθω θλίψη και απογοήτευση. Πόσο πολύ θα ήθελα να είχα ένα ζεστό πιάτο φαγητό και ένα κρεβάτι. Αν ποτέ αποκτήσω ένα θα μείνω για πάντα εκεί ,δεν θα το αποχωριστώ. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Κανένας δεν θα έχει καλύτερη μοίρα και μέλλον από κανέναν. Το δικό μας μέλλον ήταν καθορισμένο από την στιγμή που γεννηθήκαμε. Γεννηθήκαμε αποτυχημένοι και άχρηστοι.

 Στους υπονόμους αν και όλοι είμαστε ίσοι και όμοιοι νιώθω λίγο διαφορετική από τους υπόλοιπους. Πιστεύω έχω ένα χάρισμα αλλά κανένας δεν το βλέπει. Δεν λέω πως είμαι ανώτερη αλλά το σίγουρο είναι πως δεν είμαι ίδια. Τα όνειρά μου είναι διαφορετικά. Δεν φαντάζομαι πως έχω σπίτι ή οικογένεια, φαντάζομαι ότι έχω δουλειά κάτι το οποίο δεν είναι συνηθισμένο. Πιστεύω πως είμαι πιο έξυπνη από τους υπόλοιπους. Εάν είχα γεννηθεί σε πλούσια οικογένεια θα ήξερα πιάνο, μπαλέτο, γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά κ.α. τα οποία τώρα δεν έχω την δυνατότητα. Όταν ζούσα με την οικογένειά του Νταν, του ανθρώπου που με βρήκε, είχα μάθει να διαβάζω και να λύνω κάποια προβλήματα στα μαθηματικά. Δεν είχαν λεφτά οι άνθρωποι απλά είχαν κάποιες βασικές γνώσεις και εμένα μου τις μετέδωσαν τις περισσότερες και γι’ αυτό το λόγο πιστεύω είμαι διαφορετική. Έχω κάποιες γνώσεις. Έστω και τις βασικές. Εκείνοι δεν ξέρουν πόσο κάνει ένα και ένα, δεν ξέρουν καν τι πάει να πει αριθμός, δεν ξέρουν να προσθέτουν ή να αφαιρούν. Τελικά,  έχω πολλές απαιτήσεις από τους γύρω μου.

Τον τελευταίο καιρό ένα παιδί έχει ξεχωρίσει απ' όλα τα άλλα. Το όνομά του είναι Σαμ. Κάνουμε πολύ παρέα και έχουμε μοιραστεί ο ένας με τον άλλο τα όνειρα και τις σκέψεις. Όταν είμαι μαζί του είναι τελείως διαφορετικά. Μου δίνει αισιοδοξία και ελπίδα είναι εκείνος σαν και εμένα. Έχουμε τις ίδιες απόψεις, παρόμοια όνειρα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμένα νιώθω μια στήριξη. Αυτό το συναίσθημα είναι το καλύτερο και από αυτό που αποκτά όταν μυρίζω την κόλλα. Κάθε φορά που τον βλέπω η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, η θερμοκρασία μου αυξάνεται και το στομάχι μου κάνει κολοτούμπες. Δεν ξέρω πως λέγεται αυτό το συναίσθημα αλλά έχω ακούσει τους ανθρώπους να το αποκαλούν ''έρωτα'. Μήπως είναι καμιά μόλυνση; Ποιος ξέρει, μπορεί να είναι και κολλητικό, εφόσον όταν άκουσα τα συμπτώματα του έρωτα από μια κοπέλα στο δρόμο καθόμουν πολύ κοντά της. Μπορεί να κόλλησα το μικρόβιο. Την επόμενη φορά θα είμαι πιο προσεκτική, αφού δεν έχουμε ούτε γιατρό ούτε φάρμακα. Ο Σαμ όμως θα με φρόντιζε όσο περισσότερο μπορούσε. Είναι πολύ φιλικός μαζί μου και νιώθω πολύ άνετα όταν είναι και εκείνος στον χώρο. Ίσως να ήρθε για καλό στη ζωή μου. Ίσως ήρθε να αλλάξει όλα τα δεδομένα. Το επόμενο πρωί ξύπνησα και δίπλα μου βρισκόταν ένας άγγελος που τον έλουζε το φως του πρωινού ήλιου. Η επιδερμίδα του ήταν λευκή και έμοιαζε σαν να γυάλιζε. Χάθηκα για μια στιγμή κοιτάζοντάς τον. Όταν ξύπνησε με είδε να τον κοιτάω σαν χάνος, γέλασε και μου είπε καλημέρα. Οι λέξεις ήταν δύσκολο να βγουν από το στόμα μου και να σχηματίσουν πρόταση. Τελικά αποκρίθηκα και είπα και εγώ καλημέρα. Κατάλαβα πως στην ζωή δεν θα συμβαίνουν μόνο άσχημα πράγματα αλλά μέσα στην μιζέρια, στην φτώχεια και στην μονοτονία υπάρχουν και άνθρωποι με νόημα. Ο Σαμ ήταν ένας από αυτούς που με έβγαλε από την δυστυχία. Ήταν ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος ο οποίος με βοήθησε να ξεπεράσω πολλά μόνο και μόνο από συζητήσεις που είχαμε. Θα υπάρχει πάντα μέσα στην καρδιά μου και τις σκέψεις μου. Τελικά μαζί του έμαθα τι πάει να πει έρωτας. Δεν είναι γρίπη είναι ένα από τα δυνατότερα συναισθήματα που έχει ένας άνθρωπος προς έναν άλλον. Μαζί του ξεχνούσα τα πάντα ακόμη και την κόλλα. Με βοήθησε να ξεπεράσω όλα τα προβλήματά μου μόνο και μόνο με δύο λέξεις. Έκοψα την κόλλα και αν και σωματικά το σώμα μου είναι φθαρμένο, η ψυχή μου πλέον όχι. Δεν με πειράζει που θα περάσω όλη την ζωή μου στην φτώχεια, γιατί επιτέλους βρήκα κάποιον που δεν θα με παρατήσει, δεν θα με προδώσει, δεν θα με πετάξει σαν σκουπίδι. Φάνηκα τυχερή τελικά μέσα στην ατυχία μου. Βρήκα το νόημα της ζωής, που άλλοι στην κατάσταση που βρίσκονται δεν θα το βρουν ποτέ. Είναι πολύ άτυχοι μπορώ να πω που δεν θα γνωρίσουν ποτέ αυτό το συναίσθημα, την αγάπη.

 Ζαμπετίνα Μώρου

(Το διήγημα είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο της Ελένης Κατσαμά «Κοσμοδρόμιο»)