Το φεγγάρι

Κάποτε πίστευα πως το φεγγάρι

 ήταν μια ασημένια πινέζα

από τις πολλές που στηρίζουν τον ουρανό.

Τώρα ξέρω πως είναι ένας στρογγυλός φεγγίτης

που φωτίζει τον κόσμο μας το βράδυ.

Ένας φεγγίτης που κρέμεται,

παράθυρο σε έναν άλλον κόσμο

γεμάτο ελπίδα και φως.

Φαίνεται μονάχα το βράδυ,

για να δείξει

τις αραχνοΰφαντες αδυναμίες μας

ευάλωτες στο φως του τα μεσάνυχτα.

Μέσα σε αυτή την αχνή ομίχλη του σκότους

ενός ατέλειωτα μπλεγμένου ουρανού

μια γλυκιά φωνή ενός κυρίαρχου της νύχτας

απαλύνει τη σιγή του κεντημένου σκοταδιού

κάτω από το λυκόφως.

Η μόνη μας παρηγοριά

η μυρωδιά της νύχτας…

Η μόνη μας διαφυγή

 τα καρφιτσωμένα άστρα του ουρανού…

Αφροδίτη Πενιά