Ξυπνώ μα να σηκωθώ από το
κρεβάτι φοβάμαι
τι θα αντιμετωπίσω σήμερα,
τι θα ακούσω,
προτιμώ να κοιμάμαι.
Τουλάχιστον εκεί μπορώ και
ονειρεύομαι
δε σταματώ, στο άγνωστο
συνεχίζω να πορεύομαι
Βγαίνω έξω και τρομάζω
κόσμος που κατοικεί σε
κάποια γωνιά του δρόμου
διστάζω…
Θέλω να πάρω φόρα και να
φωνάζω,
γιατί το ξέρω πως ποτέ δεν
θα κατασταλάξω.
Συνέχεια ακούω υποσχέσεις
μα τελικά τίποτα δεν
συμβαίνει.
Μεταξύ μας ψεύτικες σχέσεις
και η απόγνωση στον κόσμο
ολοένα και πληθαίνει.
Δυσκολεύομαι να αναπνεύσω
μόνο βρωμιά και καυσαέριο
θα εισπνεύσω
Ο κόσμος θέλει την ελπίδα
να κοιτάξει
συλλογίζομαι και καταλήγω
πως τίποτα όμως δε θα αλλάξει.
Φοβάσαι να ανοιχτείς και κλείνεσαι στον εαυτό σου
δεν εμπιστεύεσαι πλέον ούτε
το ίδιο το εγώ σου
Ένα όνειρο είχες και αυτό
στο περιόρισαν
ευτυχώς όμως την αγάπη δεν
την όρισαν.
Θες να εκφραστείς και
πνίγεσαι
ακολουθείς την κοινή γνώμη
και θλίβεσαι.
Κρίμα που η κοινή γνώμη δεν
έχει γνώμη,
γίνανε λέξεις σπάνιες το
«ευχαριστώ» και το «συγγνώμη»
Γίνεται η ζωή σου ένα
ορθογώνιο φωτεινό κουτί
σε υπνωτίζει και ακόμα να
ξυπνήσεις… ζωή είναι αυτή;
Θέσε στόχους, είσαι νέος,
ποτέ δεν είναι αργά,
λόγια ξεχασμένα κατάντησαν
και αυτά.
Μη συνεχίζεις να σπαταλάς
το νερό, σύντομα θα σου λείψει
Το μόνο δηλαδή που θα μου
απομείνει θα είναι η θλίψη…
Αυτή θα μεταφέρω στις
επόμενες γενιές;
Έχω χρέος να προσπαθήσω ,
να αποτρέψω το χθες.
Βαρέθηκα να εξαρτιέμαι από
λόγια και αποφάσεις.
Θάλεια Μιτσούλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου