Εσύ...

Εσύ που με έμαθες να πονώ

να νιώθω, να κλαίω μα και να αγαπώ

Εσύ ήσουν ο έρωτας μέσα στο κορμί μου

Εσύ ήσουν η σκέψη μου, μα και η αναπνοή μου

Εσύ, που πάντα, στη ζεστή σου αγκαλιά με κρατούσες

Εσύ, που με πάθος φλογερό, τα χείλη μου φιλούσες.

Σ΄έχω ανάγκη, να ζήσω μακριά σου δεν μπορώ

για τα λάθη που έκανα να με συγχωρήσεις καρτερώ

Η αλησμόνητη αγάπη μας σα λουλούδι θάλλει

και όποτε σε αντιθωρώ, ξαναβλαστάνει πάλι

Τα λόγια που μου έλεγες, ποτέ δε θα ξεχάσω

Τις αναμνήσεις που έχω στο μυαλό, ποτέ δε θα διαγράψω.

Για σένανε μπορώ τα πάντα να προδώσω

Για να σε φέρω πίσω και την ψυχή μου θα δώσω

Την τελευταία μου πνοή, είμαι ικανή να αφήσω

Αρκεί για μια τελευταία φορά, τα δυο σου μάτια να αντικρίσω.

Το κενό μες στην καρδιά μου κανείς δε το γεμίζει

Όποιον κι αν έχω δίπλα μου, εσένα μου θυμίζει

Το βράδυ… κοιτάζοντας τον ουρανό, βλέπω το πρόσωπό σου

Μοναξιά νιώθω μέσα μου, κάποια άλλη είναι ο άνθρωπος σου

Μα καμιά δεν θα σ΄αγγίξει όπως σ΄άγγιξα εγώ

Η αγάπη σου δεν θα φτάσει όπου έφτασα εγώ.

Μη μου ζητάτε να μείνω μακριά του

Μη μου ζητάτε να ξεχάσω την αγκαλιά του

Εγώ θα είμαι εδώ, θα περιμένω μια ζωή

Τον φύλακα τον άγγελό μου, την αγάπη την αληθινή.

 Τσατσούλα Αναστασία