Ήθελα Μόνο Να Χωρέσω ...από τη Στέλλα Κάσδαγλη

"Ήθελα μόνο να χωρέσω" είναι το δεύτερο βιβλίο που επέλεξαν τα ¨Ανεμοσκορπίσματα", για να διαβάσουν τη φετινή χρονιά! Η βιβλιοθήκη του σχολείου διέθεσε έξι βιβλία, που από την αρχή του νέου έτους δανείστηκαν οι μαθητές της Α΄και της Β΄λυκείου. Παράλληλα, ενημερωθήκαμε για την ίδια τη συγγραφέα και η Αριστέα ανέλαβε τη σύνταξη της βιβλιοκριτικής- που ακολουθεί-  προβάλλοντας τη δική της αναγνωστική ματιά!

ΣΤΕΛΛΑ ΚΑΣΔΑΓΛΗ from eirinits

«Από την άλλη, αναρωτιέμαι πώς γίνεται να είναι ακόμα όλες πιο αδύνατες και πιο χαριτωμένες από μένα
και τέλος πάντων αν θα ζήσω όλη την υπόλοιπη ζωή μου περνώντας συνεχώς το χέρι μου πάνω από το μπούτι μου
για να υπολογίσω πόσο περισσεύει από αυτό που *θα έπρεπε* να είναι το μπούτι μου.
Μάλλον δεν είσαι ποτέ αρκετά αδύνατη, έτσι δεν πάει;»

Καθημερινές σκέψεις εκατομμυρίων κοριτσιών σε όλο τον κόσμο εκφράζονται στο βιβλίο της Στέλλας Κάσδαγλη «Ήθελα μόνο να χωρέσω.» Ένα βιβλίο για τις δυσκολίες της εφηβείας μέσα από τα μάτια της δεκαεξάχρονης Ζωής, της οποίας ο κόσμος της γίνεται άνω κάτω λόγω των αλλαγών που λίγο ή πολύ όλοι μας περνάμε στην εφηβεία. Όμως εκτός των δυσκολιών αυτών, μέσα από το βιβλίο παρουσιάζονται, πρώτον, μία από τις πιο επικίνδυνες ψυχοσωματικές αρρώστιες που θα μπορούσε να περάσει ένας άνθρωπος, η νευρική ανορεξία, και δεύτερον, πολλές λανθασμένες αντιλήψεις και πράξεις που έχουν ενσωματωθεί μέσα μας, αντιλήψεις για την εικόνα μας, τη συμπεριφορά μας και το πως θα γίνουμε αποδεκτοί από τους γύρω μας με κάθε άλλο τρόπο, εκτός του εαυτού μας. Μέσα στο βιβλίο διάβασα τις σκέψεις μου, είδα γεγονότα που μου έχουν συμβεί. Ένιωθα πως είχα ταυτιστεί με τη Ζωή, η οποία νόμιζε πως το να αποκτήσει ένα τέλειο σώμα θα της προσέφερε την ευτυχία και την αποδοχή των γύρω της, κάτι που σχεδόν πλήρωσε με τη ζωή της. 

Το βιβλίο μου θύμισε πως το να είμαι ο εαυτός μου είναι ο σωστός δρόμος, πως δεν κρίνεται η αξία μου από μία ζυγαριά ή έναν καθρέπτη, πως κάποιοι άνθρωποι δεν θα σε αποδεχθούν ποτέ όπως και αν είσαι και πως αυτό δεν είναι κάτι κακό. Μου θύμισε πως δεν έχω ανάγκη ανθρώπους που μπορεί να με προτιμούν διαφορετική και πως οι άνθρωποι που θα θελήσουν να μείνουν στη ζωή μου, θα μείνουν όχι για την εικόνα μου, όχι για το αν έχω πέντε, δέκα ή είκοσι κιλά παραπάνω αλλά γιατί είμαι αληθινή και σωστή απέναντί τους. 

Επίσης, ένα στοιχείο που κάνει το βιβλίο αυτό ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι πως θίγει ένα θέμα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας, τις ψυχικές αρρώστιες, συγκεκριμένα την ψυχογενή ανορεξία, και το πως αυτές εξαπλώνονται και χτυπούν όλο και περισσότερους ανθρώπους, ενώ η κοινωνία επιλέγει να κάνει τα στραβά μάτια ή να ξεπετάξει τα θέματα αυτά με μία δικαιολογία. 

Κριτικός δεν είμαι, όμως αν έπρεπε να βαθμολογήσω το βιβλίο, θα του έβαζα 10/10 διότι δίνει μία πνοή στην ελληνική εφηβική λογοτεχνία, παρουσιάζει την ανορεξία ως ένα κομμάτι της κοινωνίας που πρέπει να πολεμηθεί αντί να καλυφθεί και δείχνει τους εφήβους ως άτομα με προβλήματα και ανησυχίες, αλήθειες δηλαδή που δεν προβάλλονται ιδιαίτερα στη χώρα μας.

                                                                                                              Αριστέα Λιάσκα, Β2