Στα πλαίσια του μαθήματος της θεατρολογίας, η Α Λυκείου βρέθηκε σε ένα από τα πιο εκθαμβωτικά και σημαντικότερα σημεία του κόσμου καθώς υπάρχουν μόνο δύο αυτού του είδους μουσεία, την οικία Κατακουζηνού στο Σύνταγμα. Το ένα από τα ελάχιστα σπίτια μουσεία του κόσμου.
Μπαίνοντας στο διαμέρισμα σε κατακλύζει η αύρα όλων αυτών των σπουδαίων προσωπικοτήτων που πέρασαν από εκεί. Στο σαλόνι και την τραπεζαρία απλώνεται ένα ανοιχτό, απαλό και γαλήνιο γαλάζιο που σε ηρεμεί και ταξιδεύει στην εποχή που ζούσε το ζευγάρι. Αξίζει να σημειωθεί πως υπεύθυνος για τα χρώματα και ανά μέρη την διακόσμηση της κατοικίας ήταν ο γνωστός και πολύ καλός φίλος του ζευγαριού ΓιάννηςΤσαρούχης.
Με θέα τον εθνικό κήπο και την βουλή των Ελλήνων μας ξενάγησαν και μας ενημέρωσαν για την Λητώ και τον Βαγγέλη Άγγελο Κατακουζηνό, για την ιστορία του οίκου και για το πώς οι φίλοι του ζευγαριού βοήθησαν, ο καθένας με τον τρόπο του, στο να φτάσει αυτό το σπίτι να είναι από μόνο του ένα έργο τέχνης.
Μέσα στο ευρύχωρο σαλόνι μπορούσε κανείς να διακρίνει τα πλατιά παράθυρα που φώτιζαν ολόκληρο το δωμάτιο τα οποία τόνιζαν τις δυο «γωνίες» του χώρου. Από την μια πλευρά κάτω από τα δύο μικρά παράθυρα υπήρχε ένας μικρός καναπές με ένα τραπεζάκι και δύο καρέκλες όλα σε αποχρώσεις σκούρου καφέ με μπλε βελούδο που έδεναν άψογα με τους τοίχους και τις κουρτίνες. Δίπλα από αυτή την μικρή σύνθεση υπήρχε ένα ξύλινο γραφείο με πληθώρα μικροσκοπικών κλειδαριών και ένα γκρίζο μάρμαρο να διακοσμεί την κορυφή του. Διακοσμητικά στοιχεία αποτελούσαν τα μικρά βαζάκια και δυο φωτογραφίες, η πρώτη και μικρότερη του Βαλή και η δεύτερη με τη μητέρα της Λητώς.
Στην άλλη άκρη, το τζάκι φτιαγμένο από ένα μοναδικό μάρμαρο ήταν συνάμα και τόπος έκθεσης πολύτιμων φωτογραφιών. Δεξιά και αριστερά από το περίτεχνο τζάκι ,που δίνει την ψευδαίσθηση ότι είναι κατασκευασμένο από ξύλο ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα μάρμαρο που τώρα πια δεν χρησιμοποιείται, υπάρχουν βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία και φωτογραφίες. Ένα συγκεκριμένο αντικείμενο που μου έκανε εντύπωση ήταν τα κιάλια που χρησιμοποιούνται στην για την παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων και συναυλιών τα οποία μπορεί να ανήκαν στην Λητώ.
Στην συνέχεια συναντάμε την λιτή τραπεζαρία τους πάλι στα ίδια χρώματα με μόνο δύο καθρέφτες στους τοίχους και μια εικόνα της κυρίας Κατακουζηνού και μια ξεχωριστή του Άγγελου Κατακουζηνού. Προχωρώντας συναντάμε το πράσινο δωμάτιο που ήταν αρχικά το σαλόνι στο πρώτο τους διαμέρισμα στο Κολωνάκι και λόγω την συναισθηματικής τους σύνδεσης με το συγκεκριμένο δωμάτιο θέλησαν να το πάρουν μαζί τους και το οποίο ο καλός τους φίλος Γ. Τσαρούχης κατάφερε με μεγάλη επιτυχία. Το δωμάτιο χρησιμοποιήθηκε ως σαλόνι και αίθουσα αναμονής του ιατρείου του Β.Κ.
Το διαμέρισμα σου έκλεβε την ανάσα με την εξαιρετική αισθητική του και μπορώ σίγουρα από πλευράς μου να πω πως ένιωθα την αύρα του ζευγαριού και ολόκληρης της γενιάς του 30’ άλλα έντονη ήταν και η αίσθηση της αγάπης και του έρωτα τους.
Ανατριχιαστική μου φάνηκε μια λεπτομέρεια μέσα στο ιατρείο του Ψυχιάτρου Κατακουζηνού, το γεγονός ότι διάφορα εργαλεία που βρίσκονταν πάνω στο γραφείο του είχαν μείνει ανέγγιχτα και ήταν ακριβώς έτσι όπως τα ακούμπησε ο ίδιος πριν πεθάνει. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες όσον αφορά το ιατρείο και το υπνοδωμάτιο, διότι κατά την γνώμη μου είναι τα πιο ενδιαφέροντα τα δωμάτια και τα πιο «μυστηριώδη» και με τις πιο ανατριχιαστικές ιστορίες τις οποίες θα σας αφήσω να ανακαλύψετε μόνοι σας. Μια ακόμα ανατριχιαστική πληροφορία αλλά και τόσο στενάχωρη ήταν αυτή του τελευταίου γράμματος. Ένα γράμμα από τα πολλά που έγραφε ο Βαλής στην λατρεμένη του Λητώ και το τελευταίο… Πότε δεν κατάφερε να το στείλει, κρυμμένο στον πάτο της ντουλάπας τους, για να βρεθεί δεκατέσσερα χρόνια μετά από την γυναίκα του. Στις 27 Δεκέμβρη του 1997 ένα χρόνο μετά από την ανακάλυψή της ,15 χρόνια μετά τον θάνατο της ζωής της η Λητώ άφησε την τελευταία της ανάσα.
Το σημείωμα έγραφε « Τα χρόνια να κυλούν ανέφελα και να σου δίνουν μόνο χαρά και ευτυχία για να έχει δίπλα σου ένα νόημα η ζωή μου αγάπη μου. Στη Λητώ μου»
Παρόλες της ατυχίες που βρεθήκαμε αντιμέτωποι εκείνη την ημέρα, αυτό το σπίτι μας άλλαξε τελείως την διάθεση από την στιγμή που μπήκαμε μέσα. Η ανάσα μας κομμένη, τα αυτιά και τα μάτια μας ανοιχτά, έτοιμοι να νιώσουμε όλα τα συναισθήματα που δημιουργεί σε έναν άνθρωπο αυτό το θέαμα περάσαμε απίστευτα και καθώς ήταν ημέρα Τετάρτη γεμίσαμε ενέργεια για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας για την υπόλοιπη εβδομάδα.
Δύο με τρεις μήνες πριν η καθηγήτρια μας η κ. Τσουκαλά μας ενημέρωσε πως ήθελε να επισκεφθούμε την οικία Κατακουζηνού στα πλαίσια της γνωριμίας μας με τον γνωστό συγγραφέα Μάνο Κοντολέων. Δυστυχώς υπήρξαν διάφορες δυσκολίες και την ημέρα της συνάντησης ο Κος Κοντολέων δεν κατάφερε να βρίσκεται μαζί μας κάτι που αρχικά στεναχώρησε και εμένα αλλά και πολλούς συμμαθητές μου αυτό μέχρι να βρεθούμε μέσα στην οικία. Ύστερα από την λήξη της συνάντησης κατάλαβα απόλυτα για ποιον ακριβώς λόγο η Κα Τσουκαλά είχε ενθουσιαστεί καθώς την ίδια επίδραση είχε και πάνω μου. Κυριολεκτικά δεν μπορούσα να σταματήσω να αφηγούμαι στους γονείς μου όλα όσα είδαμε, μάθαμε, ακούσαμε και αισθανθήκαμε.
Ευχαριστώ και εγώ αλλά και οι συμμαθητές μου κ. Χαρά Κυπρούλη που ήταν εκεί να μας υποδεχθεί και να μας ξεναγήσει με τον καλύτερο τρόπο στην οικία Κατακουζηνού.
Καρυώτη Ήρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου