Το φεγγάρι

Κάποτε πίστευα πως το φεγγάρι

 ήταν μια ασημένια πινέζα

από τις πολλές που στηρίζουν τον ουρανό.

Τώρα ξέρω πως είναι ένας στρογγυλός φεγγίτης

που φωτίζει τον κόσμο μας το βράδυ.

Ένας φεγγίτης που κρέμεται,

παράθυρο σε έναν άλλον κόσμο

γεμάτο ελπίδα και φως.

Φαίνεται μονάχα το βράδυ,

για να δείξει

τις αραχνοΰφαντες αδυναμίες μας

ευάλωτες στο φως του τα μεσάνυχτα.

Μέσα σε αυτή την αχνή ομίχλη του σκότους

ενός ατέλειωτα μπλεγμένου ουρανού

μια γλυκιά φωνή ενός κυρίαρχου της νύχτας

απαλύνει τη σιγή του κεντημένου σκοταδιού

κάτω από το λυκόφως.

Η μόνη μας παρηγοριά

η μυρωδιά της νύχτας…

Η μόνη μας διαφυγή

 τα καρφιτσωμένα άστρα του ουρανού…

Αφροδίτη Πενιά

Πρόλογος (ποίημα)

Ξαφνικὰ μοῦ φασκιώνουνε τὰ μάτια

γιὰ νὰ βλέπω τὸ φῶς τὸ ἀληθινό!

Μὲ καρυδώνουν, γιὰ νὰ μὴ φωνάζω:

«Ὄρσε, Ἑλλάδα Γραικύλων ἀντιχρίστων!»

Ἄχερα μὲ μπουκώνουν κάθε μέρα.

Καὶ ποιοί; Τοῦ σκλαβοπάζαρου ἡ σαβούρα.

Καὶ πῶς; Ἔχουν ἀφέντη τὰ σκυλιὰ

καὶ δαγκάνουν τὰ πόδια σου, Ἱστορία.

Πῶς θὰ σωθοῦμε ἀπ᾿ τὴν «ἐλευθερία»

τῆς σκλαβιᾶς μας κι ἀπὸ τὸν «ὑπὲρ πατρίδος»

τῶν προδοτῶν; Καὶ πότε ἀπ᾿ τοὺς θεοὺς

τῶν ἀθέων καὶ τῶν ἀνθρωποφάγων;

Κώστας Βάρναλης

Διαφορετικός κόσμος

Όπως κι αν βλέπω τον κόσμο

πάντοτε είναι διαφορετικός

Όπως ο χρυσαετός ανοίγει

τα διάπλατα φτερά του

και πετάει στο απέραντο γαλάζιο

Ο ήλιος ζεσταίνει τα φτερά του

και ενώνεται μαζί του

Έτσι νιώθω κι εγώ καθώς

κοιτάζω το πρόσωπό σου

βλέπω τα μάτια σου

ζεσταίνομαι με το χαμόγελό σου

Οι αετοί το βράδυ παύουν να πετούν

κοιμούνται βαθιά

Εγώ όμως δεν κοιμάμαι,

βλέπω εσένα στα πρώτα και τα στερνά όνειρά μου

και μου φτάνει…

Βλέπεις πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος μέσα απ’ τα μάτια μου;

Ναυσικά Μπασιούκα

Εφηβική πορεία

Περπατώ σε ένα δρόμο σκοτεινό

σε έναν κόσμο άδειο

Ξάφνου ακούω μια φωνή

Κάποιος μου ψιθυρίζει κάτι

Δεν ακούω

Συνεχίζω να περπατώ

Ο αγέρας τρεμοπαίζει στις φυλλωσιές των δέντρων

μια μουσική, μια μαγική μουσική

ένας γλυκός ήχος

Ξανά ακούω τη φωνή

πάλι ψιθυρίζει

Ο ήχος του ανέμου βουίζει στ’ αυτιά μου

σαν σειρήνα

Προσπαθώ να ακούσω, μα δεν μπορώ

πρέπει να ακούσω, μα δε θέλω

Συνεχίζω να περπατώ μόνος

να περπατώ στο άγνωστο

οδηγός μου η αύρα του ανέμου

Να! Πάλι ακούω τη φωνή

 Μα δε δίνω σημασία

Κι ακόμα συνεχίζω να περπατώ…

Δήμητρα Μανδαλιανού